Γιουγκοσλαβία |
Αυτή η πραγματικότητα, με την κυνική παρουσίαση των βομβαρδισμών, σφαγών και διώξεων δείχνει φανερά ότι αυτός ο πόλεμος είναι ενάντια στο προλεταριάτο, ενάντια στα συμφέροντά του και ενάντια στους αγώνες του. Αυτός ο πόλεμος είναι ένα καινούριο επεισόδιο στην ήδη ατελείωτη λίστα επιθέσεων του παγκόσμιου καπιταλιστικού Κράτους κατά του προλεταριάτου. Αυτός o νιοστός πόλεμος δεν είναι παρά ένα γνήσιο προϊόν του καπιταλιστικού κόσμου εκμετάλλευσης.
Και δίπλα σε αυτή την πραγματικότητα που είναι αδύνατο να αγνοήσει κανείς, υπάρχουν οι διαλέξεις, οι αρχιδιές, το θέαμα. Διότι κάθε φορά που ο καπιταλισμός δείχνει ανοικτά την πραγματική του φύση, όπως σήμερα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, όλοι οι κυρίαρχοι μύθοι έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τον ισχυρισμό ότι η καπιταλιστική κτηνωδία προκαλείται από φαινόμενα που προβάλλονται ως εξωγενή αναφορικά με την ανάπτυξη αυτής της κοινωνίας. Ο σκοπός είναι η κάλυψη της πραγματικότητας., η απόκρυψη του πραγματικού παιχνιδιού και η όλο και μεγαλύτερη καθυπόταξη των προλετάριων. Η συνέπεια όλων αυτών είναι η αποδοχή ενός καταλόγου ατελείωτων θυσιών που τρέφουν αυτή την κοινωνία. Ο σκοπός είναι να αποκρυφτεί το γεγονός ότι καπιταλιστική κοινωνία δεν σημαίνει τίποτα άλλο από πόλεμο, λοιμό και μιζέρια. Να γιατί οι πολιτικάντηδες και άλλοι δημοσιογράφοι μέμφονται ανίκανους ηγέτες" ή "δικτάτορες", την "έλλειψη ανάπτυξης", "θρησκευτικούς" ή "εθνικούς" λόγους, την "έλλειψη δημοκρατίας"... όπως έχουμε ήδη πει: αρχιδιές; θέαμα.
Ένας από τους λόγους έναρξης του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία ήταν η ανάγκη του Κράτους να νικήσει το προλεταριάτο, να το καθυποτάξει, να το διασκορπίσει και να τερματίσει τους αγώνες του. Κατά την διάρκεια των πέντε χρόνων που προηγήθηκαν του ξεσπάσματος του πολέμου τα ταξικά μας αδέρφια στην Γιουγκοσλαβία, μέσω των αγώνων τους, αντιπαρατέθηκαν στα αντεργατικά μέτρα που πήρε το Κράτος μπροστά στην κρίση που βίαια ταράζει την καπιταλιστική κοινωνία εκεί όπως και παντού στον κόσμο.
Μέσα στο διεθνές σκηνικό της κρίσης, η όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστικών καρχαριών γίνεται αναπόφευκτη, η ένταση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές δυναμώνει, πολλαπλασιάζονται τα κέντρα πολέμου με την ιδιότητα του "φυσικού" εδάφους όπου αυτοί οι ανταγωνισμοί βγαίνουν βίαια στην επιφάνεια - ανεξάρτητα από την θέληση των διάφορων αστικών φραξιών. Όλα αυτά συνθέτουν την καθημερινή μας πραγματικότητα. Ο πόλεμος γίνεται εδώ και τώρα και όχι απλά κάπου αλλού ή αργότερα. Κάθε καπιταλιστική φράξια μονίμως προετοιμάζεται για πόλεμο, και κάνει πόλεμο Για παράδειγμα, με το να επιβάλλει την κοινωνική ειρήνη "στο σπίτι" και να επιτίθεται συνεχώς (λιτότητα, περικοπές σε μισθούς, και απολαβές, εντατικοποίηση της εργασίας, πειθαρχία...) ενάντια στις συνθήκες υπό τις οποίες ζούμε και διεξάγουμε τους αγώνες μας.
Αυτός ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία είναι άλλο ένα βήμα προς την κατεύθυνση ενός πιο γενικευμένου πολέμου μέσω της "αποδοχής" (μια "αποδοχή" που επιβάλλεται με τρομοκρατία και μόνιμο εκβιασμό!) του γεγονότος ότι ο πόλεμος είναι η "φυσική" επίλυση της κρίσης της κοινωνίας. Εδώ αναφερόμαστε στους προλετάριους στην Ευρώπη και αλλού που παθητικά παρακολουθούν τις εξελίξεις των σφαγών στις οθόνες των τηλεοράσεών τους. Εφόσον η κρίση είναι φυσική, η ανεργία, η μιζέρια και κάθε είδους θυσία γίνεται "φυσική". Δεν διαμαρτύρεσαι πλέον και αρχίζεις να δέχεσαι ("τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα"!) την θυσία του εαυτού σου. Και με την ίδια λογική, σύντομα θα είσαι έτοιμος να φύγεις για το μέτωπο!
Αυτό δεν μας εκπλήσσει εφόσον η πλειοψηφία των προλετάριων, ιδίως στην Ευρώπη, παραμένουν αιχμάλωτοι του πατριωτισμού και άλλων αστικών ιδεολογικών πλαισίων, αιχμάλωτοι του "πασιφισμού", του "αντι-ιμπεριαλισμού" και ακόμη του "αντι-φασισμού". Ούτε αυτό μας εκπλήσσει όταν μπορούμε να δούμε ότι το διεθνές προλεταριάτο σήμερα είναι ανίκανο να επιβεβαιώσει την επαναστατική του φύση με το δικό του κομμουνιστικό σχέδιο.
Για όσο παραμένουμε καταναλωτές και θεατές της δικής μας μίζερης ζωής, για όσο παραμένουμε "χρήσιμοι ηλίθιοι", οτιδήποτε μπορεί να μας συμβεί. Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε λοιπόν αν αύριο αυτοί οι καλοί πολίτες αρχίσουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο για οποιονδήποτε λόγο μπορούμε να κατονομάσουμε! Γείτονας εναντίον γείτονα, συνάδελφος εναντίον συναδέλφου, προλετάριος εναντίον προλετάριου.
Εάν τονίσαμε εδώ τις τραγικές συνέπειες του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, δεν το κάναμε για να θρηνήσουμε, ούτε για να υποβάλλουμε συγκίνηση μπροστά στην θέα αυτών των βασάνων, ούτε και για να προβάλλουμε την αγανάκτησή μας. Ενάντια στον ανθρωπισμό, ενάντια σε υποκριτικούς θρήνους, θέλουμε να φωνάξουμε ότι οποιαδήποτε αντίθεση, οποιοσδήποτε αγώνας ενάντια στον καπιταλιστικό πόλεμο μπορεί να γίνει αληθινός με την προϋπόθεση, να τον διεξάγουμε εδώ και τώρα, αρχίζοντας από αυτή τη στιγμή, και όχι "μετά και αν ". Ο αγώνας μπορεί να γίνει αληθινός αν επιτεθούμε παράλληλα σε όλες τις αστικές φράξιες (και να αποκηρύξουμε όλες τις ιδεολογίες τους) και όχι ιδιαίτερα την τάδε ή την δείνα αστική πολιτική, προσποιούμενοι ότι είναι χειρότερη από τις άλλες.
Είμαστε ενάντια σε όλες τις πλευρές, ενάντια στους Κροάτες, στους Σέρβους, στους Βόσνιους, στους Σλοβένιους, στους Κοσσοβάρους, ενάντια στην "διεθνή κοινότητα" (που είναι μόνο μια άλλη λέξη για τ συμμορία των τρομοκρατικών Κρατών που μας υποτάσσουν και μας εκμεταλλεύονται κάθε μέρα!), Γάλλους, Αμερικάνους, Ρώσους, Γερμανούς, Ιταλούς, Βρετανούς, Αιγυπτίους, Ιρανούς... οτιδήποτε! Δεν έχουμε πατρίδα! Το να είσαι πατριώτης σημαίνει να είσαι δολοφόνος!
Και πρώτα από όλα επιτιθόμαστε ενάντια στην αστική φράξια που έχουμε απέναντί μας, διότι μέσα από τον αγώνα ενάντια στην "δική μας αστική τάξη", υποστηρίζουμε πρακτικά τον διεθνισμό μας, την ομοιότητα των συμφερόντων και των αγώνων που είναι κοινοί με εκείνους των προλεταρίων στη Γιουγκοσλαβία και αλλού. Ο διεθνισμός μας δεν σημαίνει "κάντε κάτι για τους προλετάριους που είναι αλλού", αλλά σημαίνει ότι είσαι μέρος του ίδιου αγώνα, να υποστηρίξουμε εδώ και οπουδήποτε την κοινότητα συμφερόντων και αγώνων με τα προλεταριακά μας αδέρφια παντού. Επαναστατικός ντεφιτισμός = να αγωνίζεσαι ενάντια στην "δική σου αστική τάξη"!
Η σπουδαιότητα αυτής της τελευταίας άποψης γίνεται όλο και πιο σαφής όταν παρατηρούμε την πρακτική συνενοχή (παρά τους, φυσικά, καλοπροαίρετους λόγους τους) των διάφορων φραξιών του παγκόσμιου καπιταλιστικού Κράτους. Οι διαφορετικές πολιτικές τους. αντικειμενικά καταλήγουν σε γενικευμένη σφαγή των ομοίων με εμάς προλετάριων.
Ο ρόλος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι ξεκάθαρος, είναι άμεσα αναμειγμένες στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία: κάθε αστική φράξια δουλεύει τέλεια η μια με την άλλη προς τη συνέχιση των σφαγών. Εκτός από τον ρόλο που έπαιξαν στην έναρξη της σύγκρουσης εγκρίνοντας τον διαμελισμό της εθνικής ενότητας της Γιουγκοσλαβίας μέσω της αναγνώρισης της ανεξαρτησίας της Σλοβενίας και της Κροατίας, εκτός από την αποκόμιση τεράστιων κερδών όπως και σε κάθε πόλεμο πουλώντας όπλα-, εκτός από την χρησιμότητα που έχει αυτός ο πόλεμος σαν πεδίο για πειράματα μεγάλης κλίμακας, εκτός από τον υποκριτικό διεθνή αποκλεισμό που πάνω απ' όλα κολλά σταθερά την εθνική ενότητα γύρω από την κλίκα των κυβερνώντων μπάσταρδων στην ίδια την Σερβία, εκτός από την πολύ χρήσιμη προπαγάνδα που αυτός ο πόλεμος τους επιτρέπει να κάνουν "σπίτι τους", σε υπεράσπιση των "αξιών του ελεύθερου κόσμου", ενάντια στην "ανθρώπινη τρέλα"... δεν ξεχνάμε ότι αυτά τα κράτη παρεμβαίνουν άμεσα δηλαδή σφάζουν! Μέσω των δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ, έχοντας υποκριτικά την πρόφαση των ειρηνευτικών επιχειρήσεων. Εάν θέλεις να κάνεις πόλεμο, μίλα για ειρήνη! Όπως κατά την διάρκεια του πολέμου στον Κόλπο!
Εμείς δεν πολεμάμε για "ειρήνη", δεν είμαστε πασιφιστές. Ο πόλεμος και η ειρήνη του καπιταλισμού δεν μπορούν να διαχωριστούν και ο αγώνας μας είναι ενάντια και στα δύο! Σε αυτήν την αναισθητοποιημένη κοινωνία, το αποκορύφωμα του ριζοσπατισμού είναι να "ζητάς" την παρέμβαση του ΟΗΕ προς την αποκατάσταση της ειρήνης. Κανείς δεν είναι πιο τυφλός από αυτούς που δεν θέλουν να δουν.
Κάτω ο ΟΗΕ, κάτω οι "αγγελοπρόσωποι" δολοφόνοι! Δεν είναι ουδέτεροι, είναι οι εχθροί μας και τους αξίζει να τους μεταχειριστούμε ως τέτοιους!
Οι ανθρωπιστικές καμπάνιες δεν είναι τίποτα άλλο από μέσα εκβιασμού για την ενδυνάμωση του ελέγχου πάνω στους προλετάριους. Επιπλέον, είναι στο όνομα της ειρήνης, στο όνομα των ειρηνευτικών συμφωνιών, στο όνομα του ΟΗΕ, που σήμερα οι προλετάριοι στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη είναι αναγκασμένοι να παραδώσουν τα όπλα τους και να περιμένουν παθητικά, σαν ζώα, την ώρα του θανάτου που θα έρθει όταν σταλθούν στα σφαγεία των πεδίων μαχών.
Οι ειρηνευτικές συμφωνίες δεν είναι παρά η έγκριση της "διεθνούς κοινότητας" για ό,τι συμβαίνει στα πεδία μαχών. Και αυτό που συμβαίνει είναι μόνο εξορίες, υποσιτισμός και λοιμοί, επιδημίες, συστηματικοί βιασμοί,... κοντολογίς, το ξέσπασμα της Κρατικής τρομοκρατίας, και σε αυτά είναι ανακατεμένοι και ο ΟΗΕ και οι διάφορες αστικές οργανώσεις (όπως δήλωσε άλλωστε ο πρόεδρος των Γιατρών χωρίς Σύνορα, παραδεχόμενος ότι οι δραστηριότητες της οργάνωσης του κάνανε την διεκπεραίωση των "εθνικών εκκαθαρίσεων" πιο εύκολη). Οι αστικές οργανώσεις είναι απλά υποχείρια στα χέρια των στρατηγών.
Το Κράτος πάντα καταδιώκει τους κοινωνικούς αγκιτάτορες, όλους αυτούς που αντιτίθονται σε αυτό, στην κοινωνική ειρήνη και στα πατριωτικά καθήκοντα. Ξέρει δε, ότι η κυριαρχία του επί της κοινωνίας είναι ασταθής αφού βασίζεται ουσιαστικά στην ικανότητα του διαχωρισμού των προλετάριων, στον εγκλωβισμό τους σε πολώσεις της αστικής τάξεις (και αυτό δείχνει τη σημασία των ιδεολογικών μυστικισμών) και στην ανελέητη καταστολή κάθε αγώνα που εκδηλώνεται ενάντια στην εκμετάλλευση και την εξουσία του. Ο Κρατικός έλεγχος της κοινωνίας έχει και τα προβλήματά του. Στο Βελιγράδι για παράδειγμα, τον Μάρτιο του 91, μια διαδήλωση που είχε οργανωθεί από την "νόμιμη αντιπολίτευση" παρέκκλινε από τον αρχικό της σκοπό και μετατράπηκε σε ταξική σύγκρουση με τις δυνάμεις της Τάξης. Περίπου 100.000 προλετάριοι, ουρλιάζοντας "Μιλόσεβιτς=Σαντάμ" - στείλτε τους στην έρημο!" κατευθυνθήκανε προς το κέντρο της πόλης. Ένα κομμάτι τους, το πιο μαχητικό, επιτέθηκε σε μαγαζιά και τράπεζες, καίγοντας τις εθνικές σημαίες της "Σερβίας" και της "Γιουγκοσλαβίας". Ο στρατός αναγκάστηκε να παρέμβει. Τους πήρε τέσσερις μέρες για να αποκαταστήσουν τον νόμο και την τάξη, για να κατευνάσουν τις προλεταριακές ντεφιτιστικές ενέργειες.
Δεν είμαστε αδύναμοι: έχουμε τις πλούσιες ιστορικές εμπειρίες της τάξης μας, επαναοικειοποιούμαστε την συλλογική μνήμη των αγώνων μας και αυτό μας παρέχει ένα ταξικό πλαίσιο για τους επόμενους αγώνες γλιτώνοντας μας από την αναπαραγωγή των ίδιων λαθών ξανά και ξανά.
Χωρίς να έχουμε ψευδαισθήσεις, δεδομένου την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε -διασκορπισμένοι και απομονωμένοι-, δεδομένου την κυρίαρχη ατμόσφαιρα του σεκταρισμού και της καχυποψίας απέναντι σε κάθε προσπάθεια οργάνωσης και απέναντι σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας μιας συγκεντρωποιημένης κατεύθυνσης της επαναστατικής δραστηριότητας, μπορούμε μόνο να στοχεύουμε στην ανάληψη ενός μίνιμουμ επιπέδου στην προοπτική του αγώνα μας (αποκήρυξη κάθε εθνικισμού, του ΟΗΕ και όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κυκλοφόρηση πληροφόρησης, άμεση υποστήριξη κάθε διεθνιστή συντρόφου, επεξήγηση και υποστήριξη των σκοπών και μεθόδων του κομμουνιστικού αγώνα...). Στοχεύουμε στην από κοινού επιτυχία μαζί με άλλους συντρόφους που δρουν στην βάση της διεθνιστικής κομμουνιστικής δράσης ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη του καπιταλισμού.
Το γράψιμο και η κυκλοφόρηση, σε διαφορετικές γλώσσες, αυτού του μανιφέστου, μας δίνει την δυνατότητα να συγκεντρωποιήσουμε την δραστηριότητά μας, να έρθουμε σε επαφή με άλλους επαναστάτες, να ενδυναμώσουμε το στρατόπεδο αυτών που υπερασπίζονται μαζί με εμάς τις ίδιες διεθνιστικές προοπτικές, να εκφράσουμε τις ανάγκες κάθε προλετάριου που εξεγείρεται ενάντια στον πόλε μο και την μιζέρια, και να ενισχύσουμε με την σαφήνεια των αγωνιστικών μας προοπτικών και μέσω της αποφασιστικότητάς μας, την σύγκρουση της άρνησής μας.