“Açlık isyanları”, proletaryanın mücadelesidir!
Sermaye bizleri çalışmaya zorlamak için elimizde avucumuzda ne var ne yok alıyor…
Emek gücümüze ihtiyacı kalmadığında da… bizleri ölüme terk ediyor.
Sermaye öldürüyor ve sunabileceği başka bir şey de yok.
Bu insanî tepki karşısında sosyal-demokrasi, “çözüm getirmeyen, çıkışsız” talanlardan ve ayaklanmalardan yakınıyor. Gezegeni savunmak adına bizlere kemer sıkmayı, fedakârlığı ve boyun eğmeyi öğütlüyor. “Düzenin” falan ya da filân “kötü etkisini” kınayarak, “küresel aşırı nüfus” yalanını göndere çekerek… kapitalist barbarlığı ve kârı düzenlemek için düşünülen hesaplı reform zırvalıklarını ısıtıp ısıtıp önümüze sürüyor.
Proleterler, dünyanın her tarafında “satın alma gücü”ne karşı genelleşmiş bir saldırıyla sıkıştırılıp aşağılanıyor. Ama yine de şu “daha az kötü”ye rıza gösterme ve yazgıya boyun eğme sosyal-demokrat tavrı, bugün bile üstünlüğünü sürdürüyor: daha beteri, hep daha uzaklardaki başka yerler içindir, başkaları içindir her zaman, “üçüncü dünya”daki o “en yoksullar”, “en çok sömürülenler” içindir diye düşünülür vs…
Seçimlere katılan, oy sandığı denilen çöplükleri kurcalayıp içindekileri sayıp tasnif eden şu uysal yurttaşların, şu yararlı salakların o vazgeçilmez destekleri, televizyonları önünde çürüyüp kalmış seyircilerin seçimsel ya da sportif iki maç arasında “şiddet ve dünyadaki açlık” karşısında ola ki dökecekleri iki damla gözyaşı sayesinde… burjuvazi de rahat rahat sınıfımızın mücadelelerini yalıtabilecek ve herhangi bir cezalandırmadan korkmaksızın en yaşamsal ihtiyaçlarının mücadelesi içindeki sınıf kardeşlerimizi katlederek toplumsal barışını yeniden kurabilecektir.
Ya açlıktan gebermek ya da mücadele etmek… proletarya için başka seçenek yok!
Mücadele içindeki sınıf kardeşlerimizi destekleyelim, her yerde sömürüye karşı savaşalım!
Açlık isyanları, banliyö isyanları… bu mücadeleler bizim mücadelelerimiz!
Düşmanımız her yerde aynı!
BU DÜZEN BOZUK MU?
NE ÂLÂ, GEBERSİN GİTSİN ÖYLEYSE!
