Ο χημικός βομβαρδισμός της Χαλαμπτζιάς, που προκάλεσε 5000 θανάτους επίσημα, αλλά επέφερε μία πολύ χειρότερη πραγματικότητα (περίπου 10 με 15 χιλιάδες θανάτους ....) ξεσήκωσε μία γενική κατακραυγή και αγανάκτηση των “καλών πολιτών”. Τρομοκρατημένοι αναφώνησαν ενάντια στην “υπερβολή των υπερβολών” που είναι ο πόλεμος που όμως μετά από 8 χρόνια αδιάλειπτων σφαγών είχε καταντήσει μπανάλ, “φυσικός”. Η διάρκειά του είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης του κεφαλαίου να καταστρέψει προλετάριους “που περισσεύουν” (τα διαδοχικά κύματα των εφήβων που στάλθηκαν με όπλα στραμμένα στις πλάτες τους για να έρθουν αντιμέτωποι με πυροβόλα και κανόνια, το αποδεικνύουν αρκετά ξεκάθαρα). Αλλά ο πόλεμος είχε επίσης σκοπό να τσακίσει τους προλεταριακούς αγώνες που αναπτύχθηκαν στην περιοχή. Αυτοί που έλαβαν χώρα στο Ιράν είναι πιο γνωστοί διότι οδήγησαν στην πτώση του Σάχη, αλλά και στο Ιράκ δεν έλειψαν οι εργατικές εξεγέρσεις. Στο Ιράκ, όπως και στο Ιράν, γίνονταν εργατικοί αγώνες από το 1980 με διάφορες μορφές, από απεργίες μέχρι ταραχές, από λιποταξίες σε μαζική κλίμακα μέχρι τοπικές μικρού χρόνου προσπάθειες εξέγερσης. Ο πόλεμος με τα επακόλουθά του ενισχύει την εθνική ενότητα, την ανοικτή καταστολή (μαζικές εκτελέσεις, αποστολή στο μέτωπο,...) κράτησε αυτούς τους αγώνες σε “ανεκτό” επίπεδο για την παγκόσμια αστική τάξη. Οι αστοί όλου του κόσμου, από την αριστερά ως την δεξιά, πάντα επέτρεπαν και ενθάρρυναν αυτόν τον ατελείωτο πόλεμο στο όνομα του Ισλάμ, του Σοσιαλισμού, της Δημοκρατίας (ή έναν συνδυασμό και των τριών).
Η αναγκαιότητα του πολέμου σημαίνει επίσης ότι η αστική τάξη “αντιδράει” μόνο σε “υπερβολές” όπως ο βομβαρδισμός “άμαχου πληθυσμού” (sic!) και αυτό μόνο επειδή τέτοιοι βομβαρδισμοί αποκαλύπτουν ξεκάθαρα τον στόχο όλων των ιμπεριαλιστικών πολέμων: την συστηματική σφαγή όλων αυτών που έχουν διαπράξει το διπλό έγκλημα του να είναι μέρος μίας περίσσιας εργατικής δύναμης και του να αρνηθούν να αποδεκτούν την λογική της αστικής κοινωνίας. Φτύνουμε στα μούτρα αυτών των κυρίων που θέλουν έναν καθαρό πόλεμο, στους οποίους δεν θα βλέπαμε το αποκρουστικό θέαμα προλετάριων, αντρών, γυναικών, παιδιών και ηλικιωμένων κατακρεουργημένους για την αξιοποίηση του κεφαλαίου.
Προφανώς, η σφαγή στην Χαλαμπτζιά, όπως και ο πόλεμος ούτε υπερβολή είναι αλλά και ούτε λάθος. Είναι η ψυχρή εφαρμογή των αναγκών των αστών. Οι τελευταίοι γνωρίζανε πολύ καλά ότι θα προκαλούσαν μια τέτοια σφαγή. Και για την Ιρακινή αστική τάξη δεν ήταν ένα ζήτημα βομβαρδισμού των Πασντάραν (δυνάμεις κρούσεως της Ιρανής αστικής τάξης), ούτε των Κούρδων εθνικιστών αλλά προλετάριων! Ο στόχος δεν επιλέχθηκε τυχαία, αλλά είναι το άμεσο προϊόν της αποτυχίας της πολιτικής εθνικής ενότητας που εφαρμόσανε οι διάφορες φράξιες της τοπικής αστικής τάξης, οι Ιρακινή Μπααθιστές, οι “επαναστάτες” μουσουλμάνοι και οι “απελευθερωτές του Κουρδικού λαού”. Αυτή η αποτυχία υλοποιήθηκε με την γενική έλλειψη συμμόρφωσης με τέτοιου είδους πολιτικές και με τις επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις με την αστυνομία και τον στρατό.
“(...) Σε όλη την περιοχή διαδραματιζόντουσαν ταραχές, διαδηλώσεις και άλλες λαϊκές δραστηριότητες ενάντια στην κυβέρνηση για πάνω από ένα χρόνο. Η Χαλαμπτζιά δεν ήταν όπως παλιά. Ήταν γεμάτη πρόσφυγες από τα χωριά που είχαν καταστραφεί όπως και από ανθρώπους που είχαν εγκαταλείψει τον στρατό. Υπήρχε τουλάχιστον ένας λιποτάκτης σε κάθε σπίτι και μερικές φορές ακόμη και τέσσερις ή πέντε. Οι άνθρωποι δεν κρυβόντουσαν απλά σε σπίτια φίλων αλλά τους είχαν δεχθεί και ξένοι...
Ούτε η απαγόρευση κυκλοφορίας την νύχτα εμπόδιζε πολλούς νέους, ιδιαίτερα λιποτάκτες, ακόμη και παιδιά να συγκεντρώνονται στους δρόμους σε κάποια σημεία της πόλης.
Η κυβέρνηση δεν κατέστρεψε μόνο τα χωριά, που είχανε γίνει καταλύματα για λιποτάκτες και κέντρα δραστηριότητας για διάφορες ομάδες, κούρδων, του κομμουνιστικού κόμματος κα. αλλά και την περιοχή του Κανί Ασκέν. Αυτή η περιοχή είχε χρησιμοποιηθεί ως βάση για να οργανωθούν επιθέσεις ενάντια σε υποστηρικτές του Κράτους. Μέλη φοιτητικών, νεανικών, συνδικαλιστικών και αγροτικών οργανώσεων δεν κοιμόντουσαν πλέον στα σπίτια τους, αλλά χρησιμοποιούσαν αστυνομικά τμήματα και το Σαράχ (αρχηγείο της αστυνομίας).
Όσο για τους στρατιώτες, κανείς δεν τους φοβότανε πλέον. Απλά ζητούσανε από τον κόσμο να πάει σπίτια του και πολλές φορές πηγαίνανε και οι ίδιοι για τσάι ακόμη και εκεί όπου υπήρχανε λιποτάκτες. Ήρθανε και στο δικό μας σπίτι κάποιες φορές και απλά προσποιήθηκαν ότι το ψάξανε. Ξέρανε πολύ καλά ότι κρύβαμε ανθρώπους αλλά δεν είπαν τίποτα. Οι Ιορδανοί, οι αξιωματούχοι, η εθνοφρουρά, η μυστική αστυνομία (Amn) και οι Ισκμπαράτς (Κατασκοπία) ήτανε οι χειρότεροι. Υπήρχανε και καταδότες ανάμεσα στους ανθρώπους της πόλης.
Σχεδόν κάθε βράδυ ακούγαμε ανταλλαγές πυροβολισμών μεταξύ της αστυνομίας και του CP και άλλων οργανώσεων. Άλλες φορές υπήρχανε συμπλοκές ανάμεσα στην εθνοφρουρά και οπλισμένων ανθρώπων της πόλης, πολλοί λιποτάκτες που είχανε κρατήσει τα όπλα που πήρανε από το στρατό και από διάφορες φυλές. Σχεδόν όλοι ήταν οπλισμένοι εφόσον ο καθένας μπορούσε να γίνει μέλος ενός στρατού κάποιας φυλής και έτσι να πάρει ένα όπλο. Το να γίνουν μέλη ενός στρατού τους έδινε την δυνατότητα να πάρουν νόμιμες ταυτότητες.
Το μέρος είχε βυθιστεί στο χάος. Ήταν δύσκολα να καταλάβεις – η κυβέρνηση προσπαθούσε να εξολοθρεύσει τα ανατρεπτικά στοιχεία, τους “προδότες” και τους “ταραχοποιούς” οι οποίοι κυκλοφορούσαν εντελώς νόμιμα, εντός των δομών φιλο-κυβερνητικών οργανώσεων (...)”
Το προλεταριάτο είχε αγωνιστεί ενάντια σε κάθε καμπάνια επιστράτευσης και στρατολόγησης, επιμηκύνοντας έτσι τον πόλεμο. Η αστική τάξη γνώριζε πολύ καλά ότι για αυτόν τον λόγο ιδιαίτερα, η περιοχή ήτανε γεμάτη από λιποτάκτες, κυρίως στην Χαλαμπτζιά. Ο ίδιος ο Σαντάμ Χουσεϊν ανακοίνωσε, μόλις μερικά χιλιόμετρα από την Χαλαμπτζιά, ότι “όλοι αυτοί που δεν υπερασπίζονται το έθνος τους, την γη τους, θα θεωρηθούν προδότες και δεν θα διστάσουμε να τους εξοντώσουμε με κάθε δυνατό τρόπο. Με αυτό τον τρόπο απλά εκτελούμε το καθήκον μας να τιμωρήσουμε όλους αυτούς που προδίδουν το έθνος τους..”
Επίσης, όταν ο Ιρακινός στρατός άρχισε να εγκαταλείπει την πόλη, οι εργάτες μάθανε για το σχέδιο βομβαρδισμού και άρχισαν να εγκαταλείπουν την πόλη για να βρουν καταφύγιο στα διπλανά χωριά και βουνά. Αλλά οι εθνικιστές Κούρδοι του Πατριωτικού Μετώπου των Κούρδων (PUK), ένας μεγάλος αριθμός των οποίων είναι μέλη του μαρξιστικού-λενινιστικού Κομάλα (DPIK) τους απέτρεψαν από το να φύγουν – με την βοήθεια των Ιρανών Πασντάραν. Η δικαιολογία ήταν ότι η Χαλαμπτζιά ήτανε μία “απελευθερωμένη πόλη” και ότι αυτή η ελευθερία έπρεπε να γιορτασθεί και να διαφυλαχθεί. Αλλά οι Ιρανοί Πασντάραν γνωρίζανε αρκετά καλά την μοίρα που περίμενε τους εργάτες ώστε είχανε προμηθευτεί αντιασφυξιογόνες μάσκες και ανακαλέσανε τους αντάρτες τους. Μετά τον βομβαρδισμό οι επιζώντες της Χαλαμπτζιά πακεταρίστηκαν σε στρατόπεδα στην περιοχή των συνόρων, μία τακτική που εγγυήθηκε την συνεχή έκθεσή τους, στο μέτωπο, σε επιπλέον βομβαρδισμούς. Υπομένουν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, εκτεθειμένοι στην καταστολή, σε ασθένειες, σε πείνα,...Αφού λοιπόν το Ιρακινό κράτος αναγκάστηκε να βομβαρδίσει “ιρακινό πληθυσμό” (που ήδη είχε αναγκαστεί να κάνει όταν βομβάρδισε δικά του στρατεύματα), αφού οι Κούρδοι εθνικιστές, βοηθούμενοι από Ιρανούς Πασντάραν, αντικειμενικά συμμετείχαν στην σφαγή και αφού όλοι προσποιήθηκαν ότι θρηνούσαν τα “αθώα θύματα”, τώρα βασανίζουν και οδηγούν στην πείνα τους επιζώντες.
“(...)Οι Ιρανοί άρχισαν να βομβαρδίζουν την πόλη και οι άνθρωποι έτρεξαν να βρουν καταφύγιο στα υπόγεια γύρω στην περιοχή. Σε μερικά υπόγεια ήταν στοιβαγμένες 10 με 15 οικογένειες, δηλαδή 300 άτομα ανά 100 τ.μ. Εμείς μείναμε στο υπόγειο του Γ. για 3 με 4 μέρες. Υπήρχανε 3 δωμάτια. Κάθε τρεις και λίγο βγαίναμε σε μικρές ομάδες για να βρούμε κάτι να φάμε, για να μην πεθάνουμε της πείνας. Οι άνθρωποι έπρεπε να κοιμούνται όρθιοι και τα παιδιά ήτανε τρομοκρατημένα, ψυχολογικά διαλυμένα...Βγάζαμε τους νεκρούς από κάτω από τα ερείπια? ρουκέτες και βόμβες πέφτανε στουςμουσουλμανικούς ναούς και κάθε φορά που βγαίναμε πέφταμε πάνω σε άλλους ανθρώπους που ανακτούσαν τους νεκρούς τους. Μία φορά είδαμε έναν άντρα να κλαίει για τους νεκρούς του και ακούσαμε κάποιον να του λέει να σταματήσει να κλαίει για αυτούς και ότι θα έπρεπε να κλαίει για τον εαυτό του διότι κανείς δεν θα ξέρει που να βάλει το σώμα του όταν θα σκοτωθεί ο ίδιος. Ήμασταν σε αυτή την κατάσταση μέχρι το μεσημέρι της Τρίτης 15 Μαρτίου, όταν οι Ιρανοί μπήκαν στην πόλη. Όταν βγήκαμε από το υπόγειο είδαμε Πασντάραν και Πέσμεργκας. Ήταν σαν μία ταινία. Οι άνθρωποι πέρασαν το υπόλοιπο της μέρας ψάχνοντας τους νεκρούς τους και τραυματίες. Ήταν μία σχετικά ήρεμη μέρα, ένα διάλειμμα. Το μεσημέρι της 16ης Μαρτίου τρώγαμε το μεσημεριανό μας και προφανώς ήμασταν μουδιασμένοι – σωματικά και ψυχικά – από την όλη κατάσταση, όταν η πρώτη ρουκέτα διέλυσε μέρος του μπάνιου μας. Το τοπίο γέμισε καπνούς και συντρίμμια. Ο Φ. άρχισε να ουρλιάζει ότι οι υπόλοιποι σκοτώθηκαν, αλλά ευτυχώς απλά είχανε πεταχτεί κάτω από την έκρηξη και είχανε μικροτραυματισμούς. Δόξα το Θεό η βόμβα έπεσε στην δεξαμενή νερού, ειδάλλως θα είχαμε γίνει κομματάκια. Τρέξαμε στο υπόγειο στην απέναντι πλευρά του δρόμου για να προφυλαχτούμε. Μισή ώρα αργότερα τα αεροπλάνα επέστρεψαν από όλες τις κατευθύνσεις – πιστέψτε με, πρέπει να ήταν τουλάχιστον είκοσι – και σε μερικά λεπτά η πόλη της Χαλαμπτζιάς έγινε ερείπια. Μετά από λίγο μυρίσαμε αέρια. Ήταν σαν την μυρωδιά του σκόρδου. Μερικό από εμάς τρέξαμε να φέρουμε νερό και δώσαμε στους υπόλοιπους βρεγμένες πετσέτες, υφάσματα και ρούχα για να βάλουν στα πρόσωπά τους. Αφού είχα βγει έξω μερικές άρχισα να βήχω και να έχω φαγούρα παντού. (...) Μόλις λίγο αργότερα το αέριο άρχισε να διαπερνάει τα δωμάτια και μετά το υπόγειο. Κάποιοι κατέρρευσαν αμέσως και πέθαναν. Έτσι δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να φύγουμε από την Χαλαμπτζιά και να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση του Goullen Valley. Όταν φτάσαμε εκεί, υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, χιλιάδες, όλοι ξαπλωμένοι στο έδαφος. (...)”
Οι Ιρακινές δυνάμεις καταστρέψανε όλα τα γειτονικά χωριά (Said Sadeq, Karadakh και την περιοχή Shar a Zour) κυνηγώντας επιζώντες λιποτάκτες, και εξανάγκασαν τον πληθυσμό να αντιμετωπίσει ένοπλα την “Ιρανή εισβολή”. Η άρνηση υπακοής κατέληξε σε μαζικές εκτελέσεις. Ο Ιρακινός στρατός εκτέλεσε 400 ανυπότακτους, ανάμεσά τους και λιποτάκτες στους οποίους είχε δοθεί αμνηστία κατά την διάρκεια των προλεταριακών αγώνων, όπως η εξέγερση στην Σουλεϊμάνια που είχε εξαναγκάσει το Κράτος να κάνει πίσω. Αυτό το παράδειγμα δείχνει εμφανώς πως οι δύο πλευρές μοιράζονται την δουλειά (κατά την διάρκεια της αντιπαράθεσής τους) του εξαναγκασμού των προλετάριων να πάρουν μέρος στον ιμπεριαλιστικό τους πόλεμο καθώς και της καταστολής των απείθαρχων.
Τα γεγονότα έχουν δείξει χιλιάδες φορές ότι όταν οι εργάτες αρνούνται να θυσιαστούν για τους εχθρούς τους και όταν αρνούνται να υποστηρίξουν τα συμφέροντα των τελευταίων γινόμενοι τροφή για κανόνια, η τρομοκρατία της αστικής τάξης περιορίζεται μόνο από την ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ. Αυτή η αντίσταση είναι η πραγματικότητα της προδοσίας του έθνους από την τάξη μας και είναι ένας ουσιαστικός παράγοντας για την ήττα της αστικής τάξης. Η πρακτική της συστηματικής σφαγής δεν περιορίζεται μόνο στην Χαλαμπτζιά και δεν ήταν ούτε η πρώτη και ούτε η τελευταία σφαγή που οργάνωσε η αστική τάξη ενάντια στην τάξη μας. Και στα δύο στρατόπεδα το προλεταριάτο εξέφρασε την άρνησή του βίαια ενάντια στην αστική τάξη. Και κάθε φορά που μπορούσε, η αστική τάξη απάντησε σε αυτούς τους αγώνες με ωμή βία. Τον υπόλοιπο καιρό έβαζε σε εφαρμογή πολιτικές ρεφορμισμού για να αναισθητοποιήσει το προλεταριάτο ενώ συνέχιζε τις δολοφονίες.
Εκτιμάται ότι το 1983 υπήρχαν 50.000 λιποτάκτες μόνο στην περιοχή της Σουλεϊμάνια, πολλοί εκ των οποίων οπλισμένοι. Έγιναν πολλοί αγώνες ενάντια στην επιστράτευση και την πολεμική οικονομία. Το Κράτος τότε κήρυξε αμνηστία, με την προϋπόθεση θα υπήρχε μία επιστροφή στην “κανονική ζωή” στην οποία θα ενσωματώνονταν οι λιποτάκτες, με την υπόσχεση [από το Κράτος] ότι δεν θα τους στέλνανε πίσω στο μέτωπο. Πάνω σε αυτή τη βάση, κάποιοι λιποτάκτες προσφέρθηκαν εθελοντικά για αυτή την επανένταξη και γρήγορα συνελήφθησαν από τις τοπικές αρχές και στάλθηκαν πίσω στο μέτωπο. Αυτό το γεγονός πυροδότησε ένα πολύ ριζοσπαστικό κύμα αγώνων, που απείλησε την κοινωνική ειρήνη. Ο ίδιος ο Σαντάμ Χουσεϊν έπρεπε να παρέμβει και να πει στον κόσμο ότι οι τοπικές αρχές δεν κατάλαβαν την συμφωνία και ότι όλοι θα έπρεπε να πάνε σπίτια τους. Έφτασε και σε σημείο να συλλάβει τους “υπεύθυνους” και μάλιστα κρέμασε και έναν κοντινό του συνεργάτη στην Σουλεϊμάνια για να κατευνάσει τα πνεύματα. Αλλά τώρα που οι αγώνες στην περιοχή δεν είναι τόσο ισχυροί, οι λιποτάκτες στους οποίους είχε δοθεί αμνηστία τώρα είναι υποταγμένοι στον αδυσώπητο νόμο της κοινωνίας ενάντια στην οποία εξεγέρθηκαν: στον θάνατο! Όταν οι λιποτάκτες συγκεντρώθηκαν μαζικά στη νότια ελώδη περιοχή, το Ιρακινό Κράτος κατέστρεψε δεκάδες χωριά, βομβαρδίζοντας και πνίγοντας κάτοικους και λιποτάκτες, σκοτώνοντας περίπου 2000. Οι μερικοί εκατοντάδες επιζώντες, η πλειοψηφία ένοπλοι λιποτάκτες, εξαναγκάστηκαν να καταφύγουν προς το κεντρικό τμήμα της Νάσρια και της Αμάρα κοντά στην Βαγδάτη, όπου συνέχισαν τα σαμποτάζ, τις επιθέσεις σε κονβόυ όπλων και αποθήκες πυρομαχικών. Το Ιρακινό Κράτος δεν μπορούσε να τους ελέγξει και αναγκάστηκε να βομβαρδίσει εκατοντάδες δικούς του στρατιώτες (στην περιοχή της Σουλεϊμάνια και του Αρμπίλ χρησιμοποίησαν χημικό βομβαρδισμό).
Η ανυποταξία έφτασε σε τέτοιο βαθμό που το Ιρακινό καθεστώς τώρα πρέπει να απειλήσει με θάνατο όλους τους αξιωματικούς που αποτυγχάνουν στο να φέρουν τα στρατεύματά τους στο μέτωπο, ως προδότες και οι οικογένειές τους κρατούνται όμηροι για την αποτροπή της λιποταξίας και οι ίδιες οι γυναίκες τους εξαναγκάζονται να τους εκτελέσουν εάν αποτύχουν στην αποστολή τους και αυτό για να γίνει η εκτέλεση ως προδότης της πατρίδας πιο επώδυνη.
“(...) Τα πράγματα ήρθαν πάνω κάτω προς τον μήνα Μάρτιο του 1987 και τον Μάιο οι κυβερνητικές δυνάμεις ανατράπηκαν. Οι άνθρωποι έγιναν κυρίαρχοι και η αστυνομία και ο στρατός έπρεπε να κρύβονται και μπορούσαν να μετακινούνται μόνο με τανκ και ένοπλες μεραρχίες. Ελικόπτερα έκαναν κύκλους, απαιτώντας ηρεμία και τάξη επειδή είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς του έθνους. Μάχες μαίνονταν στις περιοχές γύρω από την πόλη και οι Ιρανοί πλησίαζαν. Η πόλη βομβαρδίστηκε από Ιρανά πυρομαχικά και υπήρξαν πολλές απώλειες. Όλοι κατανόησαν τον κίνδυνο που αντιμετώπιζαν αλλά δεν θέλανε ούτε τους Ιρανούς ούτε και τους Ιρακινούς. Όλοι γνώριζαν ότι στήνονταν παντού σχέδια για άμυνα και αντεπίθεση, όχι για την υποστήριξη των Ιρακινών, αλλά αυτόνομα. Οι προετοιμασίες γίνονταν από τομέα σε τομέα. Για μερικές νύχτες και μέρες όλες οι δυσκολίες ξεπεράστηκαν και στις 13 και 14 του μηνός όλοι ήταν στους δρόμους. Στην αρχή οι στρατιώτες απαίτησαν ηρεμία αλλά μετά ενώθηκαν με το πλήθος. Δεν το είχαμε φανταστεί ποτέ, χαρά και λύπη, απόλαυση και μίσος...Ακόμα και οι άνθρωποι που δεν είχαμε εμπιστευτεί στο παρελθόν ήτανε μαζί μας, δίπλα μας, μερικές φορές πιο ενεργητικοί και πιο βίαιοι από εμάς. Αταξία και αρμονία!
Ελικόπτερα βομβάρδισαν την πόλη και όλοι πανικοβλήθηκαν, άρχισαν να τρέχουν να κρυφτούν στα πιο κοντινά τους σπίτια κατά δεκάδες. Όλοι συζητούσαν το τι θα έπρεπε να γίνει.
Το Κράτος κατέστειλε κάθε ταραχή με βιαιότητα, εκτελώντας τους ηγέτες και συλλαμβάνοντας τους συμμέτοχους – εν ολίγοις όλους όσοι δεν πρόλαβαν να ξεφύγουν από την επίθεση του Κράτους.
Για μερικές μέρες τα πράγματα ησύχασαν αλλά μέσα τους οι άνθρωποι έβραζαν και το μίσος τους φούντωνε. Γίνονταν φασαρίες κατά την διάρκεια των κηδειών πολλών μαρτύρων, στην πραγματικότητα σε κάθε, ακόμη και στην πιο μικρή, συνάθροιση. Οι φυλές και οι διαφορετικές φράξιες αντιμάχονταν ο ένας τον άλλον και ο υπόλοιπος πληθυσμός όλους τους. Οι εθνικιστές καλούσαν για υποστήριξη στην απελευθέρωση της πόλης, ενώ το Κράτος καλούσε για ηρεμία και επαγρύπνηση ενάντια στους Ιρανούς εισβολείς και ενάντια στους προδότες.
Αρκετές φορές ο Σαντάμ έστειλε απεσταλμένους, διοικητές του στρατού, που υποσχέθηκαν αλλαγή και ασφάλεια για όλους αλλά κανείς δεν τους πίστεψε. Και ο κόσμος έδειξε τις προθέσεις του ξεκάθαρα αντικρούοντας τις ομιλίες τους και ερχόμενοι σε αντίθεση με τις απαιτήσεις τους. Σκότωσαν τον κυβερνήτη της Σουλεϊμάνια που είχε δώσει και άλλες υποσχέσεις και είχε αρνηθεί να απαντήσει στον κόσμο τι απέγιναν όλοι αυτοί που είχαν τραυματιστεί και είχαν φυλακιστεί κατά την διάρκεια των τελευταίων ταραχών.
Η Σιρβάν ήταν μία πόλη που είχε καταληφθεί από ένοπλους λιποτάκτες και το Κράτος την κατέστρεψε εντελώς, σκοτώνοντας τους πάντες. Δεν άφησαν ίχνος της – χαλάσματα, μπάζα και πτώματα ανακατεμένα. Πολλές παρόμοιες επιθέσεις σε πόλεις και πληθυσμό έπεισαν τους ανθρώπους ότι το Κράτος δεν θα άφηνε την Χαλαμπτζιά ατιμώρητη. (...)”
Και αυτή η πολιτική δεν είναι καινούρια. Από την πτώση του Σάχη (1979), οι διάφορες φράξιες της αστικής τάξης μοιράστηκαν την δουλειά της διάλυσης της δύναμης των εργατών που αναπτύχθηκε μέσα στους αγώνες. Το κύμα αγώνων που έπληξε το Ιράν ταρακούνησε σφοδρά όλες τις Κρατικές δομές, αποσύνθεσε τον στρατό, την αστυνομία και εξανάγκασε διακεκριμένα πρόσωπα να κρυφτούν. Το Κράτος ήταν ανίκανο να αντιμετωπίσει το εργατικό κίνημα στρατιωτικά, ούτε καν με την βοήθεια κάποιων δομών που στέκονταν ακόμη, κυρίως ο κλήρος των σχιιτών [ισλαμική αίρεση που αντιτίθεται προς την σουννιτική αίρεση που επικρατεί στις αραβικές χώρες] και οι αριστεριστές. Πρώτα, έπρεπε να διαλυθεί το ένοπλο προλεταριάτο μέσα στον “επαναστατικό λαό του Ιράν” και να ξαναχτιστούν σταθερές κρατικές δομές. Όλες οι φράξιες πήραν μέρος σε αυτό. Αρχικά δημιουργήθηκαν οι “φιλελεύθερες-ισλαμικές” κυβερνήσεις του Μπαζαργκάν και του Μπάνι-Σάντρ και πάρθηκαν μέτρα με στόχο την καθησύχαση των εργατών, όπως αύξηση των μισθών και επιδομάτων, εκτέλεση μερικών βασανιστών του παλιού καθεστώτος, ανάπτυξη Σόρας (συμβούλια), κτλ. Το Κράτος είχε την υποστήριξη όλων των φραξιών, ακόμη και των πιο ριζοσπαστικών. Με αυτό τον τρόπο οι Μουτζαχεντίν συμμετείχαν στην κυβέρνηση, την αξιοπιστία της οποίας αντιμάχονταν, ...με έναν κριτικό τρόπο. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στο γεγονός ότι φτιάξανε τις υπηρεσίες προστασίας του Μπάνι-Σάντρ.
Έκτοτε έχουν σχηματίσει τον δικό τους στρατό (τον Ιρανό Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό) για να μπορούν να στριμώξουν το προλεταριάτο στην συστηματική σφαγή μέσω του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Οι Μουτζαχεντίν που είναι οργανωμένοι στο Ιράν αποτελούνται από 20.000 με 50.000 στρατιώτες και εξαπέλυσαν την μεγαλύτερη επίθεσή τους τον Απρίλιο του 1988. Προσπαθούν να κάνουν τους Ιρανούς προλετάριους να επιστρέψουν στον πόλεμο, μόνο που αυτή τη φορά ενάντια στον Χομεϊνί, στο όνομα της υπεράσπισης της Ιρανής πατρίδας.
Οι Φενταγιέν, πιο “ριζοσπαστικοί”, επίσης δέχτηκαν το καθεστώς Μπαζαργκάν με σκοπό να “αγωνιστούν μέσα στην καρδιά του συστήματος” επίσης ...με έναν “κριτικό τρόπο”. Το γεγονός ότι ήταν “ριζοσπαστικοί” σήμαινε ότι ήταν οι πρώτοι που δέχτηκαν την καταστολή και έτσι πέρασαν στην παρανομία ξανά τον Ιούλιο του 1979 σε μία προσπάθεια να δώσουν στον εαυτό τους κάποια αξιοπιστία. Οι Φενταγιέν πολέμησαν τότε για “απελευθερωμένα εθνικά εδάφη”, συμμετέχοντας σε εθνικιστικούς αγώνες στο Κουρδιστάν και για τους Τουρκομάνους στην επαρχία του Μαζαρντάν. Και με αυτό το τρόπο δουλεύανε για το Κράτος, διαιρώντας το προλεταριάτο σε “εθνικότητες” και, μέσω της υποστήριξης σε αστικές φράξιες, επηρέασαν τους προλετάριους που συμμετείχαν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο να προστατέψουν το Κράτος με την υποστήριξή τους σε εθνικο-απελευθερωτικούς αγώνες. Μόλις οι αριστεριστές εκπλήρωσαν τον ρόλο τους της διαίρεσης του προλεταριάτου και οι στρατιωτικές δυνάμεις ανασυγκροτήθηκαν χάριν της σταθερότητας του επίσημου στρατού και της ανάπτυξης και στρατιωτικοποίησης των ισλαμικών “επαναστατικών” επιτροπών, η καταστολή ξαναπήρε γοργούς ρυθμούς. Τα Σόρας “ισλαμοποιήθηκαν” (το ιδεολογικό όνομα της κρατικοποίησής τους, της μετατροπής τους σε υπερασπιστές των συμφερόντων του Κράτους) και από το 1980, όσοι αντιστάθηκαν σε αυτό εκτελέστηκαν.
Οι ηγέτες των εργατών στα πετρέλαια που ήταν εξαιρετικά ενεργητικοί και παίξανε έναν αποφασιστικό ρόλο στους αγώνες που οδήγησαν στην πτώση του Σάχη, συνελήφθησαν. Κάποιοι από αυτούς εκτελέστηκαν μυστικά και τα Σόρας καταστράφηκαν, αυτά στους σιδηρόδρομους, το κέντρο των ανεξάρτητων Σόρας και τα “επαναστατικά” ισλαμικά Σόρας.
Οι πασντάραν, οι δυνάμεις κρούσεως της αστικής τάξης, με μία δύναμη περίπου 25.000 αντρών (που απολαμβάνανε πολλά προνόμια και ήταν διατεθειμένοι να φτάσουν αρκετά μακριά όσον αφορά την καταστολή της εργατικής τάξης για να κρατήσουν αυτά τα προνόμια), όπως και οι ισλαμικές ενώσεις, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και οι μουσουλμανικές επιτροπές ανέλαβαν οι ίδιες την διεύθυνση κάθε πτυχής της κοινωνίας. Η φιλελεύθερη κυβέρνηση του Μπάνι Σάντρ κλονίστηκε, και έκανε μία τελευταία προσπάθεια για να επανακτήσει την αξιοπιστία του βγαίνοντας εκτός νόμου στις 13.6.81 ενώ καλούσε τους ανθρώπους να “αντισταθούν στον δεσποτισμό”. Στις 21.6.81 ο Μπάνι Σάντρ εκθρονίστηκε. Η πολιτική της κατάληψης ολόκληρης της κοινωνίας έκτοτε επιταγχύνθηκε. Οι εκκαθαρίσεις στην εκπαίδευση, που ξεκίνησαν με βιβλία, εξαπλώθηκαν στους καθηγητές, που στιγματίστηκαν ως κομμουνιστές και αντεπαναστάτες. Εκατοντάδες εκτελέστηκαν και αντικαταστήθηκαν από ισλαμιστές συμβούλους που δρούσαν ως ιδεολογικοί καθοδηγητές, διευθυντές της πληροφόρησης και πράκτορες της προπαγάνδας οργάνωσαν την καταγγελία, την σύλληψη και την εκτέλεση μαθητών που είχαν “αρνητική άποψη”. Έτσι 114 μαθητές εκτελέστηκαν στα κρυφά τον Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο του 1981. Αυτές οι εκτελέσεις οδήγησαν σε ένοπλες διαδηλώσεις στην Τεχεράνη, τις οποίες προσπάθησαν να ελέγξουν οι Μουτζαχεντίν Κχάλκ. Αυτοί που υποστήριζαν το καθεστώς με ένα κριτικό τρόπο την προηγούμενη μέρα, καλούσαν για αγώνα ενάντια στο ίδιο καθεστώς την επόμενη. Αλλά η βασική τους πολιτική – η υπεράσπιση της τάξης, της εργασίας και του Κράτους – φυσικά δεν άλλαξε ποτέ.
Μέσω των συνδικάτων του, των σχολείων του και των δυνάμεών του, η “ισλαμική επανάσταση” ανασυγκρότησε τις κρατικές δομές και αναπτύσσει την ένοπλη επίθεσή του ενάντια στην τάξη μας.
Από το 1980 η καταστολή έχει γίνει μαζική. Προλετάριοι εκτελέστηκαν για εγκλήματα όπως “πόλεμος στον Θεό και τον προφήτη του” και “ανυποταξία στις κυβερνήσεις της Ισλαμικής Δημοκρατίας”. Μετά από δύο χρόνια “επανάστασης”, η Διεθνής Αμνηστία μιλάει για 4000 εκτελεσμένους ανθρώπους. Αλλά η πραγματικότητα είναι δέκα φορές χειρότερη διότι οι μόνες εκτελέσεις που παραδέχεται το Κράτος στο Ιράν είναι εκείνες που του δώσανε μία ”επαναστατική ισλαμική” εικόνα. Οι υπόλοιπες, όπως οι μαθητές που αναφέραμε, κρατήθηκαν στη σιωπή διότι εμπεριέχουν τον κίνδυνο να προκαλέσουν οργή και αγώνες από την τάξη μας.
Διαρκώς και περισσότερο οι μισθοί πέφτουν, οι απολύσεις αυξάνονται και εμφανίζονται πολλές χρεοκοπίες. Οι εργάτες που απεργούν, εάν δεν εκτελεστούν, στέλνονται στο μέτωπο. Όταν ξεσπάει μία απεργία, όπως αυτή των μεταλλεργατών στην Εσφαχάν στις 12 Μαΐου 1982, παρεμβαίνουν οι Πασντάραν, επιτίθονται στους διαδηλωτές, απειλούν τις οικογένειές τους, και όταν μπορούν απαγάγουν και εκτελούν τους απεργούς. Αυτό εξηγεί γιατί οι απεργοί εργάτες οπλίζονται γρήγορα για να προστατευτούν από το Κράτος.
Προφανώς, αυτή η κατάσταση δημιουργήθηκε και από την αρχή του πολέμου τον Σεπτέμβριο του 1980. Αυτή η ημερομηνία φάνηκε εξαιρετικά ευνοϊκή για την Ιρακινή αστική τάξη, διότι το Κράτος στο Ιράν ήταν αποσταθεροποιημένο και με τους όρους του ανταγωνιστικού ιμπεριαλισμού ήταν “φυσικό” να εκμεταλλευτεί κάτι τέτοιο. Αλλά είναι αυτή η λογική και το γεγονός της άντλησης κέρδους από την ταξική πάλη για να κερδίσει έναν αντίπαλο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που επιτρέπει στην αστική τάξη – όποια κι αν είναι η συνείδηση των αστών πρωταγωνιστών – να εξαπολύει ιμπεριαλιστικούς πολέμους ενάντια στο προλεταριάτο, ενάντια στους ταξικούς αγώνες.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, που καθορίζεται από τις αντιθέσεις των τάξεων (αντιθέσεις που εκδηλώνονται και στην σφαίρα της οικονομίας) προσπαθεί στιγμιαία να επιλύσει αυτές τις αντιθέσεις τσακίζοντας το προλεταριάτο. Αυτό γίνεται εφικτό με την ένταξη του προλεταριάτου σε ενδοαστικές πολώσεις με σκοπό το τελευταίο να παρατήσει το ταξικό του έδαφος και να συμμετάσχει στην κοινωνική ειρήνη – την ειρήνη των νεκροταφείων – στον ιμπεριαλισμό. Έτσι, η Ιρακινή εισβολή επέτρεψε στο Ιρανό Κράτος να σύρει τους εργάτες στην εθνικιστική υστερία.
Όλες οι αστικές οργανώσεις, αριστερές και δεξιές, οργάνωσαν τους στρατευμένους τους, υποτίθεται ενάντια στον εισβολέα, αλλά στην πραγματικότητα ενάντια στην αγωνιζόμενη τάξη μας. Οι συνθήκες ζωής που γέννησε αυτός ο πόλεμος, σιγά-σιγά μετέτρεψαν αυτό το όπλο που προοριζόταν ενάντια στους αγώνες της τάξης μας σε καταλυτικό παράγοντα αυτών των αγώνων. Η θέα των καθημερινών εκτελέσεων “διαβόλων” και “ειδωλολατρών” έδειξε την αδυναμία της εθνικής ενότητας που είχε επιτρέψει την διάλυση τόσων αγώνων στο παρελθόν. Πολλά θύματα αυτής της καταστολής είναι μέλη μικρών οργανώσεων που είχαν έρθει σε ρήξη με αριστερίστικες οργανώσεις (Φενταγιέν, Μουτζαχεντίν, Παϊκάρ) και προσπαθούν να οργανωθούν, ιδιαίτερα σε πόλεις όπως η Ταρέζ, η Σαναντές και η Τεχεράνη.
Για αυτό το λόγο το Ιράν περιγράφεται ως ένα έθνος φανατικών, όπου όλοι πηγαίνουν στον πόλεμο με ένα λουλούδι στο όπλο τους, φωνάζοντας “Αλλάχ Ακμπάρ”. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και η αστική τάξη, ακόμα και οι Αγιατολαχ, είναι αναγκασμένοι να παραδεχτούν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα! Παρόλο που όλο και ένας μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων εξαναγκάζεται δια της βίας να φορέσει την στρατιωτική στολή, πολύ αρνούνται να συμμετάσχουν σε αυτό το σφαγείο. Όλο και πιο πολλοί αρνούνται κάθε θυσία για την πολεμική οικονομία.
Το καθεστώς στο Ιράν αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι μερικές εμπόλεμες ζώνες εκκενωθούν από τα στρατεύματα έτσι ώστε τα τελευταία να μπορέσουν να γυρίσουν στα αστικά κέντρα για να καταστείλουν κοινωνικές ταραχές. Με τον ίδιο τρόπο, Ομοίως, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος του καθεστώτος αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι, παρόλη την καταστροφική κατάσταση, η επιβολή νέων μέτρων λιτότητας φαίνεται δύσκολη. Τα νέα μέτρα θα έφερναν τον πληθυσμό στα άκρα, ο οποίος ήδη είναι σε άσχημη κατάσταση και ετοιμάζεται να διαχωριστεί από την “επανάσταση”.
Όλα δείχνουν ότι το Ιράκ κατάφερε να καταλάβει την χερσόνησο Φάο εύκολα διότι αφενός κάποια στρατεύματα [του Ιράν] έπρεπε να σταλθούν πίσω και επειδή τα εναπομείναντα στρατεύματα δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό να γεμίσουν τρύπες από σφαίρες για το καλό του έθνους.
Οι κοινωνικές ταραχές στις πόλεις που πρέπει να στέλνονται Πασντάραν είναι μία άμεση αιτία της ήττας στο μέτωπο. Κάθε απεργία είναι μία πράξη ντεφιτισμού. Η διάλυση της εθνικής ενότητας εξαναγκάζει τους μπάτσους αυτού του έθνους να αφήσουν το μέτωπο, αποτρέποντας τους από την κατασταλτική τους λειτουργία πάνω στους προλετάριους που φέρουν στρατιωτικές στολές. Αυτές οι απεργίες δείχνουν την ενότητα που μορφοποιείται στις διάφορες στιγμές της πάλης του προλεταριάτου – επαναστατικός ντεφιτισμός στην πράξη, που πρακτικά στοχεύει στην ήττα του Κράτους, του “δικού τους” Κράτους, που στην πράξη στοχεύει στην διάλυση των Κρατικών δομών ελέγχου και καταστολής. Αντίθετα από όσα θα ήθελε να πιστέψουμε η Ιρακινή ανωτάτη στρατιωτική διοίκηση, ο Ιρακινός στρατός δεν “κατέλαβε την χερσόνησο Φάο, βήμα προς βήμα, μετά από απίστευτα βίαιη μάχη”. Τα Ιρανά στρατεύματα έφυγαν, αφήνοντας πίσω τους, όπλα, εξοπλισμό και παπούτσια. Επίσης, ο Ιρακινός στρατός κανόνισε τα πράγματα με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή η φυγή να γίνει δυνατή, αφήνοντας μία γέφυρα που συνέδεε την χερσόνησο με το Ιράν άθικτη. Οι Ιρανοί στρατιώτες, λιγότεροι σε αριθμό, εξαχρειωμένοι και πάνω από όλα με την στρατιωτική τους συνοχή διαλυμένη, απομακρύνθηκαν κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών που προηγήθηκαν της επίθεσης. Να πως εξηγούνται τα σχόλια των ξένων παρατηρητών ότι, παραδόξως, βρέθηκαν λίγα μόνο πτώματα. Μία πιο μαζική παρουσία Πασντάραν θα εξανάγκαζε τους προλετάριους να ανεχτούν τους εντατικούς βομβαρδισμούς χωρίς να υποχωρήσουν και όλα αυτά στο “όνομα της επανάστασης”, απειλώντας να σκοτώσουν οποιονδήποτε θα προσπαθούσε να φύγει. Αυτή είναι πάντως η πρακτική όλων των αστών στον πόλεμο: αυτοί που αρνούνται να πολεμήσουν εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους μία σφαίρα από τους μπάτσους που τους περιβάλλουν. Αυτοί που πάνε μπροστά και πολεμούν ενάντια στα ταξικά τους αδέρφια έχουν μία μικρή πιθανότητα να επιζήσουν, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο για όσο δεν υπάρχει μία συλλογική δύναμη ενάντια στο Κράτος!
Το ίδιο ισχύει και στα εργοστάσια. Οι προλετάριοι που μάχονται στα εργοστάσια για καλλίτερες συνθήκες διαβίωσης, δημιουργούν την βάση της ενότητας που απαιτείται για μία οριστική προλεταριακή νίκη. Αυτοί οι προλετάριοι βελτίωσαν άμεσα την τύχη των αδερφών τους στο μέτωπο, δίνοντάς τους την δυνατότητα να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους? ομοίως κάθε αγώνας των εργατών στο μέτωπο, ακινητοποιώντας τους μπάτσους, δίνει μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων στους εργάτες που είναι στα εργοστάσια. Με την κοινή τους δράση, οι προλετάριοι στο μέτωπο και τα εργοστάσια αποσταθεροποιούν το Κράτος, δείχνοντας την ενότητά τους και φτιάχνοντας μία βάση για οργάνωση. Δουλεύουν με αυτό τον τρόπο για τη ήττα της δικής τους αστικής τάξης, μία ήττα με βαριές συνέπειες: ξεφτιλίζει το Κράτος και την εθνική ενότητα, κλονίζει το ηθικό των στρατευμάτων (είτε πρόκειται για αυτούς που δουλεύουν στην αλυσίδα παραγωγής είτε για αυτούς που βρίσκονται απευθείας στο μέτωπο), δείχνει άμεσα την ενότητα των προλεταριακών συμφερόντων, την ανάγκη για ενοποίηση ενάντια σε όλες τις φράξιες της αστικής τάξης πέρα από όλα τα σύνορα.
Οι “εθνικές” ήττες επομένως, βελτιώνουν άμεσα τις συνθήκες αγώνα του προλεταριάτου στην ηττημένη χώρα που εκ των πραγμάτων θέτουν ένα παράδειγμα που προτρέπει τον ντεφιτισμό στο αντίπαλο στρατόπεδο, όχι απλά με έναν παθητικό παραδειγματισμό, αλλά και με την πρακτική προπαγάνδα και την δράση. Έτσι η προλεταριακή δράση δεν κατευθύνεται ενάντια στα “ξένα” ταξικά αδέρφια, αλλά ενάντια στην παγκόσμια αστική τάξη.
Η ανάπτυξη των αγώνων στο Ιράν, η απαξίωση του Κράτους, το γεγονός ότι είναι ξεκάθαρο ότι η αστική τάξη πήρε αντι-εργατικά μέτρα από τη μέρα που έπεσε ο Σάχης που απαιτούσε η παγκόσμια κρίση...όλα αυτά εξηγούν τις εξουσιαστικές διαμάχες εντός της αστικής τάξης. Η “σκληρή” φράξια με την ηγεσία του Χομεϊνί πιστεύουν ότι μόνο η ανάπτυξη του πολέμου θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν τον έλεγχο του προλεταριάτου στον ίδιο βαθμό που είναι και τώρα. Αυτή η φράξια είναι υπέρ της τακτικής της αποστολής μεγάλων κυμάτων ανθρώπων για να πολεμήσουν το Ιράκ. Αλλά φαίνεται ότι αυτή η τακτική εγκαταλείφτηκε διότι έσπρωχνε τους εργάτες στην εξέγερση πολύ σύντομα. Η άλλη φράξια πιστεύει ότι η κοινωνική κατάσταση σπρώχνει το Κράτος να βρει μία αξιόπιστη εναλλακτική στον πόλεμο. Αυτό σημαίνει χωρίς αμφιβολία την ανάδειξη μίας αστικής φράξιας που είναι και αξιόπιστη και ικανή να επιβάλλει την κοινωνική ειρήνη, την ιμπεριαλιστική ειρήνη, την ειρήνη των νεκροταφείων, σαν αντάλλαγμα για τον τερματισμό ή την αναβολή του πολέμου.
Στο Ιράκ η κατάσταση είναι σχετικά διαφορετική. Είναι αλήθεια ότι η χειροτέρευση των συνθηκών ζωής επέφερε σημαντικούς αγώνες στον στρατό και στην περιοχή του Κουρδιστάν κυρίως, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διέρρευσαν. Βλέπουμε ότι το Ιρακινό Κράτος, αντιμέτωπο με τα κύματα λιποταξίας, αναγκάστηκε να εκβιάσει τους αξιωματικούς του να οργανώσουν τον βομβαρδισμό του στρατού τους και να δημιουργήσουν μάχες ανάμεσα στα στρατεύματά τους. Αλλά η δύναμη του Κράτους κατάφερε, λιγότερο ή περισσότερο, να εγκλωβίσει τους αγώνες σε συγκεκριμένες περιοχές που μετά υπό το βάρος του ελέγχου και λόγω της απομόνωσης τους από το υπόλοιπο κίνημα, τσακίζονται η μία μετά την άλλη. Προφανώς οι λιποτάκτες αναγκάζονται να διαλέξουν για καταφύγιο περιοχές που δεν ελέγχονται καλά από το Κράτος. Αυτές είναι ζώνες που η επιβολή μίας ισορροπίας δυνάμεων με το Κράτος είναι εφικτή, όπως τότε που το τελευταίο αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την Σουλεϊμάνια. Αυτός ο περιορισμός είναι από μόνος του ένας παράγοντας στην ενοποίηση του κινήματος. Η χρονική δυσκολία ενοποίησης, ανά χρόνο και τόπο, των διαφορετικών στιγμών του αγώνα της εργατικής τάξης δεν παύει ποτέ να εμφανίζεται. Είναι η χρονική δυσκολία του κινήματος να πάρει μία πραγματική κατεύθυνση, όχι μόνο της εγκατάλειψης των αστικών οργανώσεων αλλά της συγκεντροποίησης, της οργάνωσης εκτός και ενάντια στις αστικές οργανώσεις.
Επιπλέον, φαίνεται ότι κατά την διάρκεια του πολέμου, το Κράτος στο Ιράκ κατάφερε να ξαναοργανώσει την ασταθή του οικονομία. Αυτό εν μέρει εξηγεί και την πλεονεκτική του θέση στον πόλεμο. Για άλλη μία φορά, όταν το Κράτος καταφέρνει να πετύχει μία επανοργάνωση της οικονομίας του, αυτό γίνεται ενάντια στην εργατική τάξη και επιβάλλει μία ισχυρή ανάπτυξη της εκμετάλλευσης. Αυτή η ανάπτυξη είναι μία διπλή αποδυνάμωση του προλεταριάτου. Από την μία, το Κράτος κερδίζει αξιοπιστία και ενδυναμώνεται, και από την άλλη εμφανίζεται η δυνατότητα της νίκης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτές οι νίκες είναι επιπλέον παράγοντες για την εθνική ενότητα και επιτρέπουν την απομόνωση των πιο αποφασισμένων προλετάριων και οδηγούν στην ήττα όλη την τάξη μας.
Η παράταση του πολέμου είναι ένα στοιχείο σταθεροποίησης, αλλά εξίσου μπορεί να σπρώξει το προλεταριάτο σε αγώνες, όπως εξάλλου έχει συμβεί και άλλες φορές.
Ο παράγοντας για την συμπίεση των κοινωνικών αντιθέσεων – ο πόλεμος – μπορεί να εκφραστεί και ως παράγοντας για την ταξική πάλη. Ένα παράδειγμα αυτής της αντίθεσης για την αστική τάξη είναι ο βομβαρδισμός των πόλεων. Υποτίθεται ότι οι βομβαρδισμοί θα οδηγούσαν στην εθνική ενότητα ενάντια στον “εχθρό που σφάζει τον αθώο πληθυσμό”, αλλά έγιναν καταλυτικός παράγοντας στην ταξική πάλη. Στο Ιράν, όταν φτάνουν οι Πασντάραν σε ένα πρόσφατα βομβαρδισμένο μέρος μίας πόλης, αναγκάζονται να σχηματίσουν μία ζώνη φρούρησης για να απομονώσουν τα θύματα, εφόσον η θέα τους προκαλεί στους προλετάριους οργή ενάντια στο Κράτος που επιδιώκει και αναπτύσσει αυτό τον πόλεμο. Τα μπλόκα των “φυλάκων της επανάστασης” γρήγορα δέχονται επιθέσεις και οι κραυγές μίσους των εργατών εκφράζονται λιγότερο κατά του Σαντάμ Χουσεϊν παρά κατά του ”δικού” τους καταπιεστή: “Κάτω ο Χομεϊνί” φωνάζουν οι βομβαρδισμένοι προλετάριοι της Τεχεράνης!
Είναι αυτή η πραγματικότητα που έχει μειώσει τους βομβαρδισμούς πόλεων και φυσικά όχι τα κροκοδείλια δάκρυα της αστικής τάξης σε όλο τον κόσμο. Η αστική τάξη έχει όφελος από κάθε βόμβα που εκρύγνεται, από κάθε προλετάριο που σκοτώνεται και από την καταστολή της ταξικής πάλης. Τα φοβερά γεγονότα σε αυτή την περιοχή μας θυμίζουν, με τον πλέον πιο ωμό τρόπο, τα μαθήματα όλων των εποχών που έχει πάρει το προλεταριάτο από τους αγώνες του.
Ο εθνικισμός και ο πασιφισμός είναι ενάντια στο προλεταριάτο. Στο πρώτο το προλεταριάτο αντιπαραθέτει τον διεθνισμό και στο δεύτερο τον επαναστατικό ντεφιτισμό, όπως κάνει στο Ιράν και το Ιράκ, παρά τις τεράστιες αδυναμίες και δυσκολίες που παρουσιάζονται λόγω της απομόνωσής του.
Όπως εντός κάθε χώρας η αστική τάξη θέλει να προσδέσει τους πρρολετάριους στα συμφέροντα του τάδε ή δείνα εργοστασίου ή του τάδε ή δείνα τομέα της παραγωγής, ομοίως σε παγκόσμιο επίπεδο η αστική τάξη θέλει να προσδέσει τους προλετάριους στα εθνικά συμφέροντα και με αυτό το τρόπο να αποτρέψει την πραγμάτωση της προλεταριακής εθνικής ενότητας.
Αλλά όταν η αστική τάξη σε μία χώρα βλέπει την ανάγκη εκμηδένισης της δύναμης των προλετάριων, ποτέ δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις μίας άλλης περιοχής για αυτό το σκοπό. Ομοίως, σε παγκόσμιο επίπεδο, όταν αναδύεται ένα κίνημα σε μία χώρα, η αστική τάξη χρησιμοποιεί τις δυνάμεις μίας άλλης χώρας για να το τσακίσει. Επομένως για το Κεφάλαιο τα σύνορα δεν υπάρχουν όταν το ζήτημα είναι η καταστολή αγώνων. Όλα τα Κράτη κατέχουν το διεθνές διαβατήριο του κεφαλαίου όταν χρειάζεται να καταστείλουν και να τσακίσουν το παγκόσμιο προλεταριακό κίνημα. Τα έθνη δεν είναι τίποτα παρά εμπόδια στο προλεταριακό κίνημα, αποτελούν μία δύναμη διάλυσης των αγώνων μας και οργάνωσης της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Κάθε φορά που οι προλετάριοι αναδύονται επαναστατικά, το έθνος αντιτίθεται σε αυτούς ως μία δύναμη ωμής καταστολής. Ποιά καταστολή και ποιά σφαγή δεν έχει οργανωθεί στο όνομα των πολέμων της εθνικής απελευθέρωσης; Πότε και που η νίκη του έθνους σήμαινε νίκη για το προλεταριάτο; Στην πραγματικότητα, η αστική τάξη σε όλες τις χώρες αγαπούν το έθνος τους και ποτέ δεν διστάζουν ούτε μία στιγμή να κόψουν τα κεφάλια των “προδοτών” που αμφισβητούν τα συμφέροντα του έθνους.
Η ιστορία του παγκόσμιου προλεταριακού κινήματος επαρκεί για να δείξει ότι οι προλετάριοι δεν έχουν κανένα κοινό συμφέρον με το έθνος τους και δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν υποστηρίζοντας την τάδε ή δείνα αστική φράξια ή την τάδε ή δείνα εμπόλεμη χώρα. Ο πόλεμος μεταξύ αστικών φραξιών, μεταξύ κρατών, είναι πόλεμος για την παραγωγή κέρδους, πόλεμος για την εκμετάλλευση και την σφαγή προλετάριων και είναι εκ φύσεως αντι-κομμουνιστικός.
Αυτοί που αγωνίζονται υπό την σημαία της υπεράσπισης της εθνικής οικονομίας, αυτοί που υποστηρίζουν το τάδε ή δείνα “προοδευτικό” καθεστώς ή ακόμη την τάδε ή δείνα “σοσιαλιστική” χώρα...απλά γίνονται εχθροί του προλεταριάτου. Ο μόνος τους σκοπός είναι η αποδυνάμωση κάθε προσπάθειας του προλεταριάτου να επιτεθεί στο κεφάλαιο.
Όλα τα έθνη του κόσμου συμμετείχαν ενεργά στις σφαγές του Ιράν και του Ιράκ, όπως έχουν κάνει και στους προηγούμενους πολέμους.
Η εκμετάλλευση του προλεταριάτου, η επίθεση ενάντια στο κίνημά του στην Αγγλία, στην Γαλλία, στην Κούβα, στην Ρωσία, στην Νικαράγουα, στις Η.Π.Α. και σε όλα τα κράτη στον κόσμο, η σφαγή στην πόλη της Χαλαμπτζιά, η σφαγή των προλετάριων στο Τελ-Ελ-Ζατάρ (1976), στην Σάμπρα και την Σατίλα (1982), στο Sanandadj (το καλοκαίρι του 1979, όταν οι Φενταγιέν, οι Κομάλ,...και άλλες αριστερίστικες οργανώσεις παρέδωσαν τον πληθυσμό, αφού τον αφόπλισαν, στις επιθέσεις των Ιρανών Πασντάραν)...όλες αυτές οι σφαγές είναι μέρος του ίδιου κινήματος εξόντωσης της τάξης μας.
Οι διαφορετικές φράξιες του Κουρδικού, Ιρανού και Ιρακινού εθνικιστικού κινήματος και η κάθε μία σύμφωνα με την δική της οπτική και πολιτικά συμφέροντα, έχυσαν δάκρυα για τους “μάρτυρες” της Χαλαμπτζιά. Κάθε ένα από αυτά τα πολιτικά μορφώματα, σύμφωνα με την θέση του μέσα στην καπιταλιστική κοινωνική σχέση και στην διαδικασία επίθεσης στο προλεταριάτο, υπερασπίζεται κάποιον από τους εμπόλεμους. Άλλοι, πίσω από κάποιο υποκριτικό πρόσχημα, απαιτούν την δημιουργία ενός προοδευτικού και δημοκρατικού Κράτους και στις δύο χώρες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα για παράδειγμα, που μόλις δέκα χρόνια πριν ήταν απασχολημένο με την ενδυνάμωση της εθνικής ενότητας, μίας εθνικής ενότητας που αποδείχτηκε ζωτικής σημασίας για το τσάκισμα κάθε προλεταριακής εξέγερσης! Δεν ήταν το ίδιο Κ.Κ. που έκανε έκκληση στους προλετάριους να υποστηρίξουν τον Σαντάμ και το Ιρακινό Κράτος διότι “το Ιράκ ήταν στον δρόμο για τον σοσιαλισμό”; Δεν ήταν το ίδιο Κ.Κ. που συμμετείχε στις σφαγές χιλιάδων προλετάριων υπό το πρόσχημα του αγώνα ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και ενάντια στον Σάχη του Ιράν;
Ο βομβαρδισμός της πόλης της Χαλαμπτζιά (που είχε βομβαρδιστεί και τον Απρίλιο του 1974) από την Ιρακινή αεροπορία, όπως και της πόλης της Καλαντίζα, πάντα θα παραμένει ζωντανός στην μνήμη της τάξης μας. Αυτά τα γεγονότα, όπως και άλλα, είναι το ανεξίτηλο σημάδι αίματος της αντι-προλεταριακής πολιτικής που ασκούν τα διαφορετικά κόμματα στο Ιράκ.
Παντού στον κόσμο, αυτοί οι μπάσταρδοι που έχουν συμμετάσχει δεκάδες φορές σε σφαγές προλετάριων, έχυσαν τα δάκρυά τους για τους βομβαρδισμούς στην Χαλαμπτζιά. Η Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν δεν διστάζει να τους καταγγείλει ως το “πιο φοβερό έγκλημα” – ενώ συμμετείχε σε αυτούς!
Ο αρχηγός τους ο Ταλαμπάνι ήρθε στην Ευρώπη στην προσπάθειά του να ελέγξει τους προλετάριους, χρησιμοποιώντας των θάνατο των ταξικών μας αδερφών στο Ιράκ σαν εμπόρευμα...μετατρέποντας τις σφαγές σε άλλο ένα χρήσιμο θέαμα προς όφελος της αστικής τάξης. Προσπαθεί να επωφεληθεί του γεγονότος για να χτίσει μία κουρδική εθνικιστική καμπάνια ενάντια στον “Σαντάμ Χουσεϊν, τον φασίστα” και να βάλλει τους προλετάριους να πάρουν μέρος μαζί με τον Ιρανό στρατό στον πόλεμο κατά του προλεταριάτου.
Αυτοί οι μπάσταρδοι έχουν διαπράξει δεκάδες προδοσίες σε αυτό τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο...για να αντιμετωπίσουν το προλεταριάτο με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ο Ταλαμπάνι έχει κρυφές διαπραγματεύσεις με την Βαγδάτη εδώ και πολύ καιρό. Το αποτέλεσμα αυτών των συνομιλιών είναι ότι τα μέλη του κόμματος του Ταλαμπάνι μπορούν να κρατήσουν τα όπλα τους και να εισέλθουν ελεύθερα στις Ιρακινές πόλεις...για να καταστείλουν το προλεταριάτο. Έτσι, και ιδιαίτερα το 1984, η πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν συμμετείχε άμεσα στην καταστολή των εξεγερμένων στην Σουλεϊμάνια, πυροβολώντας τους διαδηλωτές από ταράτσες. Η Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν συμμετέχει συστηματικά στην καταστολή των εργατικών αγώνων καταγγέλλοντας λιποτάκτες σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση κάποιων φυλακισμένων ηγετών τους, αντιτίθεται σε απεργίες, πυροβολεί σε διαδηλώσεις, συνεργάζεται με τον στρατό και την αστυνομία στο κυνήγι λιποτακτών καθώς και ατόμων ή ομάδων που εναντιώνονται στον πόλεμο και κρύβονται στα βουνά.
Αυτές οι οργανώσεις, όπως το Κ.Κ. του Ιράκ ή η Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν έχουν ξεμείνει από αξιοπιστία και ψευδαισθήσεις και έτσι κάποιες Μαρξιστικές-Λενινιστικές φράξιες έχουν αρχίσει να αυτοπαρουσιάζονται ως οι πραγματικοί και αληθινοί εθνικιστές και λένε πως θέλουν να σώσουν το κίνημα της εθνικής απελευθέρωσης από αυτούς τους “προδότες”. Στην πραγματικότητα το πρόγραμμά τους δεν είναι παρά το ιστορικό πρόγραμμα και οι πολιτικές της εθνικής απελευθέρωσης και του αντι-ιμπεριαλισμού. Οι μόνοι διαφορά που έχουν από προκάτοχούς τους είναι ότι στο τέλος των διακηρύξεων τους προσθέτουν μερικές λέξεις όπως “προλεταριάτο” και “κομμουνισμός”. Σύμφωνα με αυτές τις Μ-Λ οργανώσεις, είναι το προλεταριάτο και οι καταπιεζόμενες μάζες που μπορούν να λύσουν πραγματικά το πρόβλημα των εθνικών μειονοτήτων μέσω της εγκαθίδρυσης και της νίκης του σοσιαλισμού στο Ιράν και το Ιράκ: αυτό δείχνει το πρόσωπο του δήθεν διεθνισμού τους. Οι υπερασπιστές αυτής της πολιτικής γραμμής ονομάζονται Κομάλα (Κομμουνιστικό Κόμμα του Ιράν) στο Ιράν, και κόμμα “Ο Δρόμος για την Επανάσταση” (μία φράξια που προήλθε από διάσπαση της Πατριωτικής Ένωσης Κουρδιστάν) και υπάρχουν και άλλα στοιχεία που έφυγαν πρόσφατα από το Κ.Κ. του Ιράκ.
Ο στόχος αυτών των φραξιών και ο λόγος που σφάζουν τα ταξικά μας αδέρφια είναι ο ίδιος με αυτόν των βιετναμέζων εθνικιστών που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για την δημιουργία ενός βιετναμέζου σοσιαλιστικού Κράτους. Το μόνο αποτέλεσμα για τους προλετάριους στο Βιετνάμ, ήταν ότι στάλθηκαν πίσω στην παραγωγική διαδικασία με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν την ανεξαρτησία, ή ακόμη και χειρότερα, διότι το νέο νεαρό έθνος, εξαντλημένο από πολλά χρόνια πολέμου, χρειάζεται περισσότερα χειροποίητα προϊόντα, περισσότερη εργασία, περισσότερες θυσίες...για να γίνει ανταγωνιστικό σε σχέση με άλλα έθνη της μοντέρνας κοινωνίας. Ακριβώς έτσι το “ελεύθερο σοσιαλιστικό έθνος” έγινε άλλη μία φυλακή που θα κάνει τους εργάτες να ιδρώνουν αίμα. Και κανείς δεν αμφισβητεί το ότι σε ένα τέτοιο έθνος που απελευθερώθηκε από το αίμα εκατομμυρίων μαρτύρων, οι προλετάριοι δεν θα τολμήσουν καν να αγωνιστούν, διότι στην τελική...αυτοί οι αγώνες ενδυναμώνουν μόνο τους ιμπεριαλιστές εχθρούς της αγαπημένης πατρίδας, έτσι δεν είναι;;!!!
Το σοσιαλιστικό Κράτος του Βιετνάμ – η υπέρτατη αναφορά όλων των μαρξιστών-λενινιστών που σέβονται τον εαυτό τους – κρατάει χιλιάδες προλετάριους προσδεμένους στους στόχους του για να “υπερασπιστούν τα συμφέροντα της επανάστασης”. Αυτή η κατάσταση δεν χαρακτηρίζει μόνο το Βιετνάμ. Κάθε μέρα οι προλετάριοι μπορούν να μαρτυρήσουν ότι στην Κούβα του Κάστρο, στην Κίνα του Μάο, στην Νικαράγουα του Ορτέγκα, και σε κάθε άλλη “σοσιαλιστική” χώρα και κάποια επαναστατική και λαϊκή κυβέρνηση...οι εργάτες παράγουν ως μία τάξη που υφίσταται εκμετάλλευση από τον ταξικό του εχθρό, την αστική τάξη, το έθνος της και την εθνική της οικονομία.
Για αυτούς τους μαρξιστές-λενινιστές κάθε αναφορά στον διεθνή χαρακτήρα του προλεταριάτου και της επανάστασης, δεν μπορεί παρά να είναι ένα παιδικό όνειρο, διότι, όπως το εκφράζουν ξεκάθαρα “κάθε ιδιαίτερη κατάσταση απαιτεί μία διαφορετική και ρεαλιστική πολιτική λύση”. Σύμφωνα με τις απόψεις τους, το προλεταριάτο θα έπρεπε να ακολουθήσει, βήμα προς βήμα, το πρόγραμμα που έχουν σκαρφιστεί στα κεφάλια τους ώστε να πετύχει τους στόχους του. Εμείς δηλώνουμε ξεκάθαρα σε αυτούς τους ανθρώπους ότι η θέση και η πραγματική πολιτική του προλεταριάτου είναι και πάντα θα είναι η ίδια παντού, δηλαδή ο αδιάλλακτος αγώνας για τα ταξικά του συμφέροντα και ποτέ για το όφελος των ιστορικών του εχθρών: του έθνους, της μισθωτής εργασίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και της δημοκρατίας! Τα συμφέροντα του προλεταριάτου είναι ανταγωνιστικά σε όλα τα πολιτικά προγράμματα που δίνουν ζωή σε αυτό το σύστημα εκμετάλλευσης. Στόχος του προλεταριάτου είναι η πραγμάτωση της παγκόσμιας κομμουνιστικής επανάστασης και μία τέτοια πραγμάτωση δεν προχωράει με στάδια. Η κομμουνιστική επανάσταση θα γίνει παρά και ενάντια σε όλα τα στάδια: στην πραγματικότητα, θα πρέπει να καταστρέψει αυτά τα στάδια ειδάλλως θα εξαφανιστεί.
Κατά την διάρκεια των διάφορων σταδίων η αστική τάξη προσπαθεί να συνδέσει το προλεταριάτο στην υπεράσπιση των δικών της αστικών συμφερόντων. Αυτό που αυτοί οι εθνικιστές αποκαλούν άλλο ένα στάδιο στον δρόμο για τη νίκη, δεν είναι παρά άλλη μία δύναμη καθυστέρησης της κομμουνιστικής επανάστασης και ένα βάρος σαν κι αυτό πέφτει στους ώμους του προλεταριάτου. Όλα αυτά τα “εργατικά κατορθώματα” δεν είναι παρά επιπλέον αλυσίδες που φυλακίζουν το προλεταριάτο.
Το μόνο κατόρθωμα που το προλεταριάτο αναγνωρίζει ως δικό του, είναι η ταξική του ενδυνάμωση, η ενδυνάμωση της διεθνιστικής οργάνωσης του και η ενδυνάμωση του επαναστατικού στρατού του. Οι προλετάριοι πρέπει να γνωρίζουν ότι τα “κατορθώματα” που τους ετοιμάζουν οι εθνικιστές δεν είναι παρά τα εισιτήρια για τα νέα στρατόπεδα παραγωγής υπερ-αξίας, είναι απλά η σφαγή τους στον βωμό της αξίας.
Η προλεταριακή απάντηση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι:
Αυτές οι πράξεις έχουν αναληφθεί – με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό...σε μία κλίμακα που ξεκινάει από την απλή φυγή από τα πεδία μαχών, και συνεχίζει με ατομικές λιποταξίες...ως την οργάνωση σαμποτάζ και συναδέλφωσης στο μέτωπο – από προλετάριους και των δύο στρατοπέδων (Ιράν – Ιράκ). Αλλά τις περισσότερες φορές αυτές οι πράξεις έμειναν απομονωμένες: να γιατί και πως κατάφερε η αστική τάξη να νικήσει αυτές τις εξεγέρσεις!
Για να ξεπεράσουν αυτοί οι αγώνες τα τοπικά τους όρια και για να γίνουν πιο γενικοί, το καθήκον των προλεταριακών πρωτοποριακών μειονοτήτων είναι να αγωνιστούν για την οργάνωση αυτών των ντεφιτιστικών κινημάτων ώστε να υλοποιηθεί η διεθνιστική ενότητα που είναι η βάση για την μετατροπή αυτού του πολέμου σε ανοικτό πόλεμο ανάμεσα στο οργανωμένο προλεταριάτο και την αστική τάξη.
Αυτό για άλλη μία φορά επιβεβαιώνει την θέση μας ότι ο επαναστατικός ντεφιτισμός δεν μπορεί να ενισχυθεί με έναν διαρκή τρόπο σε μία μόνο χώρα ή σε μία μόνο περιοχή, αλλά πρέπει να επεκταθεί – ένα ζήτημα ζωής και θανάτου – πέρα απ’ όλα τα σύνορα.
Οι ρήξεις που λαμβάνουν χώρα αυθόρμητα δεν έχουν ακόμη μετατραπεί σε σημαντική δύναμη και δεν έχουν υλοποιήσει την δημιουργία ενός διεθνούς κέντρου για τον συντονισμό της κατεύθυνσης των αγώνων. Αυτές οι αδυναμίες γίνονται χειρότερες από το γεγονός ότι για χρόνια πολλοί αγωνιστές της τάξης μας έχουν δεχτεί ιδιαίτερα σκληρές μορφές καταστολής που έχουν αποδεκατίσει ή απλά εξαφανίσει τους διάφορους κομμουνιστικούς πυρήνες. Αυτό αντιστοιχεί στην κατάσταση της τάξης μας που αποδεκατίζεται σε αυτόν τον πόλεμο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι ενδο-αστικές πολώσεις, όπως και οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης που πρέπει να υπομένουν οι αγωνιστές, δυσκολεύουν τους τελευταίους να αναλάβουν την συνέχεια ανατρεπτικών δραστηριοτήτων όπως και της θεωρητικής επανοικειοποίησης των σταθερών καθορισμών του κομμουνιστικού κινήματος. Πάραυτα, πιστεύουμε ότι πολύ πιθανόν, αν και δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες για αυτό, ότι αυτές οι δραστηριότητες αναλαμβάνονται σε διαφορετικά επίπεδα και περιοχές.
Στην Ευρώπη, υπήρξε μία έκφραση αυτών των δραστηριοτήτων (πάλι όμως με πολλές αδυναμίες, λόγω της ισορροπίας δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο που είναι αρνητική για την τάξη μας) μέσω της κυκλοφορίας φυλλαδίων ενάντια στον πόλεμο και μερικές φορές μέσω της σύγκρουσης μεταξύ εθνικιστών και διεθνιστών.
Στην Βιέννη κυκλοφόρησε μία προκήρυξη στις 27 Μαρτίου 1988, που έλεγε:
“Όλες οι εθνικιστικές οργανώσεις υποστηρίζουν το Ισλαμικό Κράτος και ενάντια σε όλους αυτούς που συμμετέχουν στον Ιρανο-ιρακινό πόλεμο και σκοτώνουν προλετάριους, εμείς καλούμε για διεθνιστική αλληλεγγύη. Κάτω και οι δύο πλευρές! Το προλεταριάτο δεν έχει συμφέρον από αυτό το πόλεμο! Πρέπει να πολεμήσουμε την αποστολή όπλων!” – Μία ομάδα Κούρδων από την Βιέννη
Αυτό είναι το περιεχόμενο μίας άλλης προκήρυξης:
“Ο καταστροφικός πόλεμος μεταξύ Ιράν και Ιράκ εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος? έχει ξεκινήσει εδώ και 8 χρόνια με σκοπό την ενδυνάμωση του καπιταλιστικού Κράτους σε κάθε πλευρά για την διαιώνιση και ανάπτυξη της καταστολής του εργατικού κινήματος σε εκείνη την περιοχή, χρησιμοποιώντας τους εργάτες ως τροφή για κανόνια. Κάτω το καπιταλιστικό Κράτος και στο Ιράν και στο Ιράκ. Να ξεσκεπάσουμε τις οργανώσεις που υποστηρίζουν τον πόλεμο. Ζήτω η διεθνιστική αλληλεγγύη των προλετάριων!”
Μία άλλη προκηρύξει έλεγε:
“Εργάτες και εκμεταλλευμένοι! Ο μόνος τρόπος για να ξεφορτωθούμε αυτόν τον καταραμένο πόλεμο είναι να ενδυναμώσουμε την ενότητα των αγώνων μας, ενάντια και στις δύο πλευρές, μετατρέποντας αυτόν τον πόλεμο σε εμφύλιο πόλεμο για την καταστροφή και των δύο Κρατών. Κάτω το Ιράν. Κάτω το Ιράκ. Κάτω όλες οι οργανώσεις αυτής της περιοχής! Ζήτω η ενότητα των προλεταριακών αγώνων και στις δύο πλευρές!” - Κάποιοι επαναστάτες από την εξορία
Φυσικά αυτά είναι μόνο αποσπάσματα. Παρά το γεγονός ότι κάποιοι “επαναστάτες” με την ιδεολογική οπτική τους για το πως “θα έπρεπε” να είναι η επανάσταση, θα δουν μόνο τις αδυναμίες αυτών των προκηρύξεων (και δεν αρνούμαστε ότι αυτές οι αδυναμίες δεν υπάρχουν), εμείς θέλουμε να τονίσουμε την σημασία αυτών των πράξεων και θέλουμε να ενθαρρύνουμε αυτούς τους αγωνιστές που καταφέρνουν, παρ' όλες τις δυσκολίες (καταστολή, απομόνωση,...) να επιβεβαιώσουν τα διεθνιστικά συμφέροντα της τάξης μας πέρα από όλα τα εθνικά σύνορα!
Μετά από τόσα χρόνια σφαγών, σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν και στις δύο πλευρές δημιουργώντας μία ορισμένη ομογενοποίηση της κατάστασης των προλετάριων των δύο χωρών.
Έτσι η εν δυνάμει ανάπτυξη των ντεφιτιστικών αγώνων πέρα από τα σύνορα και σε όλη την περιοχή έχει γίνει μία πραγματική απειλή για την αστική τάξη όλου του κόσμου. Είναι αυτή η κατάσταση που καθόρισε την αστική τάξη να επιβάλλει παύση πυρός και να προετοιμάσει τις ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ Ιράν και Ιράκ.
Η αστική τάξη χρησιμοποιεί αυτή την ειρήνη για να τσακίσει τους εργατικούς αγώνες. Ο βομβαρδισμός μερικών πόλεων και περιοχών στο Ιρακινό Κουρδιστάν το έδειξε με τον πιο φρικτό τρόπο. Φυσικά, ενώ η αστική τάξη βομβαρδίζει τα ταξικά μας αδέρφια σε μία περιοχή, την ίδια στιγμή μιλάει για αμνηστία σε μία άλλη...
Και στις δύο χώρες η παύση πυρός επέτρεψε στην αστική τάξη να προχωρήσει σε μαζικές εκτελέσεις. Εάν ειδικά ακούμε περισσότερα για την Κουρδική περιοχή, αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι αυτή είναι μία περιοχή που κατά την διάρκεια του πολέμου, παρά τους βομβαρδισμούς, παρά την καταστολή από όλες τις κυβερνητικές και εθνικιστικές δυνάμεις (Κομάλα, Πασντάραν, PDKI,...)οι προλετάριοι συνέχιζαν να αρνούνται να θυσιαστούν για το έθνος, είτε αυτό είναι Ιρανό, Ιρακινό ή Κουρδικό!
Η ειρήνη και ο πόλεμος φαίνονται δυο μακρινές στιγμές της ίδιας ανθρώπινης υποταγής στην δικτατορία του κεφαλαίου. Οι προλετάριοι – εξεγερμένα θύματα και επαναστατικά υποκείμενα της κοινωνικής πραγματικότητας – είναι οι οργανωμένοι άντρες και γυναίκες που επιτίθενται στην αστική ειρήνη στον βαθμό που επιτίθενται και στον πόλεμο διότι η πρώτη φαίνεται μία ψευδή εναλλακτική....“δούλευε και πέθανε” ή “προέλαυνε και πέθανε”! Μέσω της κατανόησης της πραγματικότητας στην οποία είναι υποταγμένοι, οι προλετάριοι μπορούν να πολεμήσουν ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην εργασία ή ακόμη καλλίτερα στον αγώνα τους ενάντια στην εργασία πολεμάνε επίσης διαλεκτικά τον πόλεμο και την ειρήνη.