ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ Νο3 (Απριλιοσ 2010) | PDF |

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΚΡΙΣΗ. ΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ!!

• Σχόλια ενάντια στη δικτατορία της οικονομίας
• Για την λατρεια τησ εργασιασ
• Αξιοποίηση/Αποαξιοποίηση

Η τυραννία της αξίας εν διαδικασία – η επιβεβαίωση του επαναστατικού προγράμματος

Όλη η δυστυχία, όλες οι δικτατορίες, όλοι οι πόλεμοι, όλη η ανθρώπινη εκμετάλλευση και καταπίεση είναι η έκφραση αυτής της καταραμένης τυραννίας της αξίας που έχει γίνει το πραγματικό υποκείμενο, ο Θεός όλης της κοινωνίας.

Ο κόσμος δεν κυριαρχείται από ιδέες, την πολιτική ή τους νόμους αλλά από την οικονομία, την δίψα για κέρδος και χρήματα οι ιδέες, η πολιτική, τα δικαιώματα και η κρατική τρομοκρατία απλά χρησιμεύουν στην διατήρηση και την ενίσχυση της διευρυμένης αναπαραγωγής αυτής της τυραννίας.

Με άλλα λόγια, το κράτος, η δημοκρατία,…κτλ. η συγκρότηση του Κεφαλαίου ως δύναμη κυριαρχίας (σε οποιαδήποτε μορφή κι αν οργανωθεί), απλά επιμηκύνει την βαθιά εδραιωμένη δικτατορία της αξίας επί της ανθρώπινης ζωής. Η τρομοκρατία, είτε ανοικτή είτε συγκαλυμμένη, κοινοβουλευτική ή βοναπαρτική (Σ.τ.Μ. προερχόμενη από στρατιωτικούς, όπως κάποτε από τον Ναπολέων Βοναπάρτη), φασιστική ή αντιφασιστική, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση της ανελέητης πραγματικότητας ενός κόσμου υποταγμένου στο νόμο της αξίας.

Το γεγονός του να δείξουμε ότι η εκμετάλλευση, η δικτατορία, η καταπίεση, η δυστυχία…δεν προκαλούνται από κανένα ιδιαίτερο άτομο, «εκμεταλλευτή αφεντικό» ή κυβέρνηση που έχει μία τρελή ή ρατσιστική ηγεσία (2), αλλά είναι η αναπόφευκτη έκφραση της ανάπτυξης της αξίας εν διαδικασία, ήταν ένα θεωρητικό σημείο αποφασιστικής σημασία για το επαναστατικό κίνημα. Η κατάδειξη ότι όλες οι αντιθέσεις και τα βάσανα της αστικής κοινωνίας εμπεριέχονται ήδη στο βασικό κύτταρο αυτής της κοινωνίας, στο εμπόρευμα, στην αντίθεση ανάμεσα στην αξία χρήσης και την ανταλλακτική αξία, δεν ήταν μόνο ένα επιπλέον ερέθισμα για την διαδικασία ανάπτυξης του διεθνούς επαναστατικού συνεταιρισμού στην διάρκεια του χρόνου, αλλά έφερε επίσης ξεκάθαρα στοιχεία επαναστατικής κατεύθυνσης και προγραμματικού περιεχομένου.

Φυσικά, όλες αυτές οι προγραμματικές επιβεβαιώσεις, αυτή η θεωρία που ξεγυμνώνει τον καπιταλισμό, ήταν το προϊόν διεθνούς εργατικού συνεταιρισμού σε μία στιγμή επιβεβαίωσης, και όπως συχνά δήλωναν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, ήταν η δουλείατου Κόμματος…Αυτή η οργανωτική και προγραμματική ενδυνάμωση του επαναστατικού κινήματος συγκεκριμενοποιήθηκε αργότερα στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, στην ανάπτυξη του επαναστατικού τύπου, στην άμεση δράση του προλεταριάτου, στις προσπάθειες συσπείρωσής του,.. όπως και πιο μετά στην Πρώτη Διεθνή, στο επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου στο Μεξικό (1868-1870), στην Γαλλία (1870-1871), κτλ.

Ο κομμουνισμός εξοπλίστηκε με αποφασιστικά όπλα κατανόησης και αποκήρυξης κάθε είδους μεταρρύθμισης και έκανε ένα θεμελιώδες βήμα μπροστά στην επιβεβαίωση του προγράμματός του. Όντως, την ίδια περίοδο, ένας μεγάλος αριθμός θεωριών και αστικών κομμάτων (επίσημα και ανεπίσημα σοσιαλδημοκρατικά) που στόχευαν τους εργάτες, εκφράζονταν για πρώτη φορά ως μία αντίδραση στην ανάπτυξη του προλεταριακού κινήματος. Αυτές οι δυνάμεις και ιδεολογίες αποκήρυξαν κάποια κακά της αστικής κοινωνίας και πρότειναν «λύσεις» και μεταρρυθμίσεις που άφηναν την ουσία της εμπορικής κοινωνίας άθικτη, για παράδειγμα οι θεωρίες και τα σχέδια του Προυντόν. Κάποιες αυτοαποκαλέστηκαν σοσιαλιστικές, προοδευτικές, αναρχικές, σοσιαλδημοκρατικές, κομμουνιστικές, αντιεξουσιαστικές, …αλλά ήτανε ξεκάθαρο (3) ότι ήτανε απλά η μίζερη έκφραση της αριστεράς της αστικής κοινωνίας και το πρόγραμμά τους πρότεινε μόνο την εξολόθρευση μίας ή άλλης «ατυχής» συνέπειας της εμπορικής κοινωνίας, αφήνοντας το βασικό κύτταρο (το εμπόρευμα), την αναπαραγωγή του, την αξία να παράγει την κοινωνία και έτσι την ανταλλαγή και την μισθωτή εργασία άθικτα.

Επομένως ο πρακτικός ανταγωνισμός του επαναστατικού κινήματος ενάντια στη μεταρρύθμιση και η επιβεβαίωση του προγράμματος της επανάστασης αναπτύχθηκαν και βεβαιώθηκαν ταυτόχρονα. Η αλλαγή μίας κυβέρνησης, η «εκδημοκρατικοποίηση» ενός κράτους, ο κρατικός έλεγχος των μέσων παραγωγής, αγροτική μεταρρύθμιση, τράπεζες για τους φτωχούς ή πληρωμή βασισμένη σε κουπόνια εργασίας…δεν μπορούν ποτέ να καταπολεμήσουν πραγματικά την δικτατορία της αξίας που αξιοποιείται και είναι γελοίο να σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαν. Η μόνη λύση, για όλη την ανθρωπότητα, είναι η κατάργηση του νόμου της αξίας, η ολική και δεσποτική καταστροφή της οικονομίας. Αυτό είναι το κέντρο, η καρδιά του κομμουνιστικού προγράμματος, το κλειδί για το ανάλλακτο του επαναστατικού κινήματος για την καταστροφή του καπιταλισμού τόσο για τους αγωνιστές του σήμερα όσο και για τους αγωνιστές του χθες.

Η ανάγκη για την βίαιη καταστροφή όλων των αστικών κοινωνικών δομών, για το προλεταριάτο να οργανωθεί σε τάξη και ως κόμμα, για την δικτατορία των φτωχών και αργότερα, πιο ξεκάθαρα, για την δικτατορία του προλεταριάτου είχαν ήδη εκφραστεί πολύ πριν ο Μαρξ και ο Ένγκελς συστηματικοποιήσουν την ουσία του επαναστατικού προγράμματος γύρω από την καταστροφή της οικονομίας. Με τους Μαρξ και Ένγκελς, η ανάγκη για και η δυνατότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου βρήκε την πρακτική της βάση, ξαποστέλνοντας ως ουτοπία κάθε πρόθεση ριζικής αλλαγής δίχως την καταστροφή του εμπορεύματος. Η επαναστατική δικτατορία για την κατάργηση της εμπορικής κοινωνίας γράφτηκε πρακτικά (αν και όχι πάντα επίσημα) πάνω στη σημαία κάθε πραγματικού προλεταριακού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος.

Μέχρι τότε οι επαναστάτες είχαν ιδωθεί ως ουτοπιστές (4), αλλά τώρα ήταν ικανοί να δείξουν ότι στην πραγματικότητα είναι οι μεταρρυθμίσεις και οι μερικές «επαναστάσεις» που συνιστούν ουτοπίες.

“Δεν είναι η ριζική επανάσταση ή η καθολική ανθρώπινη απελευθέρωση αυτό που είναι ένα ουτοπικό όνειρο… είναι η μερική πολιτική επανάσταση, η επανάσταση που αφήνει τους στύλους του κτιρίου να στέκονται” (Κ. Μαρξ – Κριτική της Εγγελιανής φιλοσοφίας του Δικαίου, 1844).

Η αλφαβήτα του επαναστατικού προγράμματος: η δικτατορία του προλεταριάτου

Θα θέλαμε πάρα πολύ να ξανανοίξουμε την συζήτηση πάνω στο περιεχόμενο και την έκταση αυτού που, εμείς οι κομμουνιστές, ονομάζουμε επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου, θα θέλαμε να συγκεντρωθούμε σε ορισμένες πτυχές του προγράμματός μας που έχουν παραμορφωθεί και διαφθαρεί από την αντεπανάσταση και θα είναι ουσιαστικά την εποχή του επόμενου παγκόσμιου επαναστατικού κύματος αγώνων.

Ξεκινώντας από την ιστορική αναγκαιότητα για την καταστροφή της δικτατορίας της αξίας, θα είναι μείζονος σημασίας ο αγώνας ενάντια σε όλες τις ιδεολογίες (όπως αυτή του σοσιαλισμού σε ένα έθνος) που βλέπουν την δικτατορία του προλεταριάτου σαν μία πολιτική δικτατορία, ως μία επίσημη δικτατορία του ενός ή άλλου τομέα ή κόμματος του «προλεταριάτου» ή «σοσιαλιστικού κόμματος». Πρέπει να τις αντικρούσουμε με την δικιά μας αντίληψη ότι ο κοινωνικός χαρακτήρας (ο ολικός χαρακτήρας) της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι η ιστορική εκδίκηση της αξίας χρήσης ενάντια στην αξία, η επιβεβαίωση των ανθρώπινων αναγκαιοτητών ενάντια στην αξία εν διαδικασία. Αυτό ξεκαθαρίζει το γιατί το προλεταριάτο δεν έχει υπάρξει ποτέ ικανό να επιβάλλει τη δικτατορία του και ότι, καθώς ο ανταγωνισμός θα θριαμβεύσει ενάντια στο εμπόρευμα και τους νόμους του, μπορεί να επιβληθεί μόνο σε παγκόσμια κλίμακα. Έτσι γίνεται ξεκάθαρο ότι, εκτός από ορισμένους αγώνες τάξης εναντίον τάξης, όπως στο Μεξικό στις αρχές του 20^ου αιώνα, στη Ρωσία από το 1917 έως το 1919, στη Γερμανία λίγο αργότερα ή στην Ισπανία την δεκαετία του 30’, όταν πολεμήσαμε ενάντια στις χίλιες και μία εκφράσεις του νόμου της αξίας, είναι ανοησία το να μιλάμε για «δικτατορία του προλεταριάτου» σε οποιαδήποτε χώρα. Ακόμη και σε υποδειγματικές περιπτώσεις οργάνωσης της επαναστατικής δράσης από την τάξη μας που μόλις αναφέραμε, μπορούμε να μιλάμε μόνο για προσχηματισμό και προσπάθειες επιβολής της ταξικής δικτατορίας – όχι για την ίδια την δικτατορία του προλεταριάτου, που μπορεί να είναι μόνο παγκόσμια.

Με τον ίδιο τρόπο που ο ρεβιζιονισμός και ο ρεφορμισμός εφεύραν την παράλογη θεωρία του σοσιαλισμού σε ένα έθνος και η κυρίαρχη τάξη του κόσμου βρήκε την ευχαρίστηση να μιλάει για «σοσιαλιστικές χώρες» ή «κομμουνιστικές χώρες», μερικοί πιο ριζοσπαστικοί τομείς  της μαρξιστικής αστικής Αριστεράς εφεύραν την θεωρία της δικτατορίας του προλεταριάτου σε μία χώρα ή, ακόμη χειρότερα, την θεωρία του εργατικού κράτους, πρώτα στη Ρωσία και αργότερα σε άλλες χώρες.

Θέλουμε επίσης να τονίσουμε πώς η ανάγκη να καταργήσουμε τις αυτόνομες αποφάσεις από παραγωγικές μονάδες, να καταργήσουμε την αυτονομία των αγοραστών και πωλητών, της προσφοράς και της ζήτησης και να καταργήσουμε την ισότητα του ατόμου και της ελευθερίας του να αποφασίζει (η ίδια η βάση της εμπορικής κοινωνίας) είναι μία σημαντική πτυχή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Θέλουμε να δώσουμε έμφαση στο ότι η δικτατορία του προλεταριάτου δεν θα πρέπει μόνο να καταργήσει τις εταιρείες στην υπάρχουσα κατάστασή τους, αλλά και τις μονάδες που έχουν αυτονομία αποφάσεων, είτε σαν ομάδες εργοστασίων είτε σαν οικονομικοί τομείς, καθώς και τα δύο υπονοούν την ύπαρξη ανταλλαγών μεταξύ τους. Θέλουμε να δείξουμε την ζωτική ανάγκη κατάργησης της δημοκρατίας σε όλες τις μορφές της, όχι μόνο την κοινοβουλευτική αλλά και την «συμβουλιακή», εργατική κτλ. Και σαν τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, θα θέλαμε να αναπτύξουμε τα στοιχεία κλειδιά στον αγώνα ενάντια στα σύνολα ιδεολογιών (όπως ο φεντεραλισμός, εργατισμός, «αναρχισμός»,…) που θα είναι ένα εμπόδιο στην ανάπτυξη της επαναστατικής και οργανικής συσπείρωσης ενάντια στο νόμο της αξίας.

Οι προγραμματικοί καθορισμοί της επανάστασης αναπτύσσονται σε ανταγωνισμό με τους προγραμματικούς καθορισμού του καπιταλισμού και τις προσπάθειες μεταρρύθμισής του, που είναι και ακριβώς γιατί αισθανόμαστε ότι είναι αδιαχώριστο να βάλουμε τις γενικές διαχωριστικές γραμμές όσον αφορά την δικτατορία του προλεταριάτου σε αυτό το κείμενο για την δικτατορία της αξίας, την δικτατορία της οικονομίας. Όμως, περαιτέρω ανάπτυξη θεμάτων που συνδέονται με την καταστροφή της δικτατορίας της αξίας θα μας παρασύρει από τους στόχους αυτού του κειμένου και θα είναι σύντομα εστίαση ενός άλλου κειμένου. (5)

Ανοικτή διατριβή πάνω στη δικτατορία της οικονομίας

Παρόλο που η δικτατορία της οικονομίας έχει υπάρξει ένα σταθερό χαρακτηριστικό του κεφαλαίου, χρειαζόταν ωστόσο μία μακράν διαδικασία πριν από το καθήκον της υπηρεσίας της οικονομίας, την ανάγκη του να θυσιαστεί κάποιος για τον ανταγωνισμό, την υποχρέωση του να κάνεις προσπάθειες για την εθνική οικονομία ή να μπορεί να ανακοινωθεί ανοικτά οποιοδήποτε αίτημα σύσφιξης της ζώνης για την «ώθηση» της οικονομίας. Έχει μπει πολύ νερό στο αυλάκι και έχει χυθεί πολύ αίμα σε όλο τον κόσμο μέχρι που πλέον είναι αποδεκτό σαν η φυσική τάξη των πραγμάτων ότι ο άνθρωπος είναι άνευ αξίας και το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι η εθνική οικονομία, ο ανταγωνισμός…

Παρόλο που η αστική κοινωνία, και ιδιαίτερα η εθνική οικονομία, πάντα θεωρούσε τα ανθρώπινα όντα ως απλά μέσα πλουτισμού, ο καπιταλισμός τους προηγούμενους αιώνες έκρυβε τους στόχους του (τουλάχιστον ιδεολογικά και μερικά) και καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να πει, τόσο ανοικτά όσο το λένε σήμερα, ότι οι άνθρωποι πρέπει να θυσιάσουν τις ζωές τους στα συμφέροντα της οικονομίας. Οι κυρίαρχες φράξιες της αστικής τάξης έψαχναν (και τις περισσότερες φορές έβρισκαν) τρόπους να παρουσιάζουν τα συμφέροντα και τις ανάγκες της τάξης τους ως ευεργετικούς για την δικιά τους τάξης πρωτίστως και, έπειτα, για όλη την κοινωνία (μία ουσιαστική συνθήκη για να καταστεί  δυνατή η επιβολή της ταξικής κυριαρχίας δίχως μεγάλες εκρήξεις). Ποτέ δεν κουράζονταν στο να επαναλαμβάνουν ότι τα προβλήματα των αποκληρωμένων μαζών θα επιλύνονταν στο εγγύς ή μακρινό μέλλον και ο κόσμος θα γινόταν ένα καλύτερο μέρος. Οι κυβερνήσεις υποσχέθηκαν ένα λαμπρό μέλλον με τον ίδιο τρόπο που οι παπάδες υποσχέθηκαν το βασίλειο του ουρανού.

Σήμερα, δεν υπάρχουν τέτοιες κουβέντες, επιπλέον υποσχέσεις ενός καλύτερου μέλλοντος στη γη, καμία αναφορά μίας λύσης για την πείνα και την μιζέρια – δηλώνουν ανοικτά και χωρίς περιορισμούς ότι πρέπει να συνεχίσουμε να σκοτωνόμαστε στη δουλειά και ότι το μέλλον θα είναι ακόμη χειρότερο. Στο παρελθόν, παρόλο που λίγοι το πίστευαν, λεγόταν ότι η δυστυχία θα ελλατωνόταν, ότι οι πεινασμένοι και οι δυστυχισμένοι θα σώζονταν από την οικονομική ανάπτυξη και ότι, στο μέλλον, θα έμεναν όλο και λιγότεροι. Σήμερα, δεν προσπαθούν καν να κρύψουν το γεγονός ότι στον κόσμο που υπόσχονται θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι σε κουρέλια και όλο και πιο πολλοί θα πετιούνται στη σωρό των αχρήστων.

Οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις δεν βγάζουν πλέον ομιλίες για να απαιτήσουν θυσίες στο όνομα ενός καλύτερου κόσμου για όλους. Δηλώνουν ανοικτά την ανάγκη να καταδικάσουν περισσότερους ανθρώπους στην ανεργία, στη λιμοκτονία, στη δυστυχία,…την ανάγκη να κάνουν περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, κτλ, επειδή το απαιτεί η οικονομία για να κάνει τις επιχειρήσεις πιο ανταγωνιστικές. Δεδομένου ότι η ανάπτυξη του κεφαλαίου επιβάλλει ένα και μοναδικό πρόγραμμα σε όλες τις αστικές φράξιες, όσο πιο ενιαίες γίνονται οι ρητορείες τους, τόσο πιο οφθαλμοφανές είναι ότι δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις. Οι προεκλογικές τους εκστρατείες, οι κοινοβουλευτικοί τους αγώνες και τα πραξικοπήματά τους δεν φέρνουν αντιμέτωπα διαφορετικά προγράμματα ή φράξιες, αλλά είναι μόνο φιλονικίες για το μερίδιο της λεηλασίας, λαδώματα και άλλα κόλπα που διανέμονται σε μικρές δόσεις σύμφωνα με την αγριότητα/προθυμία των αγώνων τους να αυξήσουν την εκμετάλλευση και την απαλλοτρίωση υπερ-αξίας: όσο μεγαλύτερη η ικανότητά τους να δώσουν ένα πλαίσιο και να εμμένουν σε μέτρα λιτότητας τόσο μεγαλύτερο και το μερίδιό τους.

Η ίδια η οικονομία έχει γίνει το κυρίαρχο θέμα για όλους τους πολιτικούς και όλες τις κυβερνήσεις. Στο παρελθόν, η αποφασιστική θέση της οικονομίας ήταν κρυμμένη πίσω από τη θρησκεία, την πολιτική ή διάφορες άλλες ιδεολογίες και δεν υπήρχε περίπτωση να μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα εξαναγκασμού ενάντια στα ανθρώπινα όντα επιπλέον ένας πολιτικός ή μία κυβέρνηση θα ξέπεφτε στην δυσμένεια εάν αποκάλυπτε το μυστικό της κυριαρχίας και ανοικτά διακήρυττε ότι όλα θα έπρεπε να θυσιαστούν στο βωμό της οικονομίας, του ανταγωνισμού της εθνικής οικονομίας.

Το κόμπλεξ ενοχών του προπατορικού αμαρτήματος της αστικής τάξης (που επέβαλλε το κοινωνικό της σύστημα στο όνομα του λαού και της κοινωνικής ισότητας – «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα») οδήγησε την τελευταία στο να κρύψει το γεγονός ότι αυτό το σύστημα θυσιάζει ανθρώπινα όντα στο βωμό του χρήματος. Οι πολιτικοί έκρυβαν αυτό που κυνικοί και διαφανείς αστοί οικονομολόγοι (όπως ο Ντέιβιντ Ρικάρντο) ανακάλυπταν και έγραφαν στα επιστημονικά έργα τους. Πολιτικοί, ιδεολόγοι και κυβερνήτες ανάλαβαν το καθήκον να κρατήσουν το «μυστικό» εντός του κύκλου των «μυημένων». Σήμερα, αντιθέτως, το ανακηρύσσουν παντού: το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι η κινητήρια δύναμη του κέρδους, η ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας και αν οι άνθρωποι πρέπει να λιμοκτονήσουν για αυτό, τότε αυτό είναι απλά ένα αναγκαίο κακό. Κάθε πολιτικός προσπαθεί να επιδείξει περήφανα τις επιχειρηματικές του ικανότητες, απαιτώντας από τον πληθυσμό να δουλέψει πιο σκληρά και να κερδίζει λιγότερα.

Η καταστροφή ανθρώπων και της αλληλεγγύης μεταξύ ανθρώπων έχει φτάσει σε παρανοϊκά επίπεδα: έχει γίνει κανονικό, λογικό και φυσικό οι άνθρωποι να πρέπει λιμοκτονούν για να κάνουμε τις επιχειρήσεις κερδοφόρες. Με τον ίδιο τρόπο που μας συμβουλεύουν να πάρουμε μαζί μας ομπρέλα όταν βρέχει, μας λένε ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, εκατομμύρια ανθρώπινα όντα θα πρέπει να υποφέρουν για το καλό της εθνικής οικονομίας, και ότι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από αυτή τη καταστροφή είναι να δουλέψουμε σκληρότερα. Και ως ένας τρόπος να μας αποστερήσουν και τους τελευταίους εναπομείναντες κόκκους ταξικής αλληλεγγύης, μας συνιστούν να κάνουμε μία δωρεά σε μια ΜΚΟ ή να αγοράσουμε αγαθά από το τοπικό γωνιακό μαγαζί και να τους τα δώσουμε ώστε να τα στείλουν στους φτωχούς σε κάποια γωνιά του πλανήτη. Θυσία και ατομική ευημερία είναι στην ημερήσια διάταξη.

Περαιτέρω εξήγηση ή δικαιολογία δεν είναι ιδιαίτερα απαραίτητη – είναι φανερό ότι ο βαθμός του διαχωρισμού, της αλλοτρίωσης από την ανθρώπινη ανάγκη και την ανθρώπινη κοινότητα είναι τόσο υπερβολικός ώστε φαίνεται εντελώς νορμάλ σε όλους ότι ένας πολιτικός μουρμουρίζει μονότονα για ώρες περί οικονομικών στατιστικών, την αναγκαιότητα για θυσίες από τους ανθρώπους και τα οφέλη των επιχειρήσεων. Το συγκεκριμένο, η πραγματικότητα του ανθρώπου, έχει γίνει μία πλήρη αφαίρεση, έτσι ώστε αυτό που φαίνεται ως συγκεκριμένο και πραγματικό για τις άμορφες μάζες των πολιτών-θεατών είναι στην πραγματικότητα μία πλήρης αφαίρεση: η ευημερία της χώρας, το μέλλον της εθνικής οικονομίας. Η φημισμένη επανάσταση στις επικοινωνίες, που στην πραγματικότητα έχει ως αποτέλεσμα τον ανθρώπινο διαχωρισμό σε βαθμό που δεν έχει βιωθεί ποτέ παλαιότερα, είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας σε αυτή τη γενικευμένη αφαίρεση του ανθρώπινου είδους. Θα ήταν εντελώς αδύνατο να πείσεις έναν προλετάριο τους προηγούμενους αιώνες ότι δεν ήταν αυτός, οι σύντροφοί του, τα παιδιά του, οι γονείς του,.. δηλαδή η τάξη του, η ανθρωπότητα που είχε σημασία, αλλά μάλλον «τα κριτήρια σύγκλισης της ΕΕ», «το σχέδιο Α ή το σχέδιο Β», τα «οφέλη στην οικονομία μας από τον τάδε φόρο»,… και αυτή η αφαίρεση έχει μεγαλύτερο δικαίωμα να υπάρχει από ότι ο άνθρωπος με σάρκα και οστά. Γι’ αυτό όποιος προλετάριος δρα σύμφωνα με τις ανάγκες του και τις ανάγκες της τάξης του συνωμοτεί ενάντια στην καθεστηκυία δημοκρατική τάξη πραγμάτων.

Είναι πέρα από το πλαίσιο αυτού του κειμένου να συζητήσει ως πιο βαθμό αυτή η κατάσταση σηματοδοτεί τα αντικειμενικά και ιστορικά όρια όλου του αστικού κοινωνικού συστήματος, δεδομένου ότι η κυρίαρχη τάξη δεν είναι πλέον ικανή να προσφέρει κανένα ζωτικό σχέδιο για το ανθρώπινο είδος ή, αντιθέτως, εάν η παρούσα κατάσταση αποκαλύπτει ότι αυτό το σύστημα μπορεί να συνεχίσει να επιβάλλει οποιαδήποτε είδος θυσίας, δεδομένου ότι το προλεταριάτο δεν είναι ικανό να αναδομηθεί ως τάξη, ως μία ιστορική δύναμη αυτή την εποχή της ιστορίας. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύουμε ότι αυτές οι δύο πραγματικότητες χαρακτηρίζουν την παρούσα διεθνή κατάσταση, εφόσον η κυρίαρχη τάξη δρα πάντα σαν να μην είχε όρια και το προλεταριάτο μόνο αντιδρά μόνο περιστασιακά και τοπικά, χωρίς να καταφέρνει να συγκροτηθεί σε διεθνή δύναμη. Αυτή η κατάσταση συνεχίζει να καθορίζει ένα σύνολο αντιφατικών χαρακτηριστικών στους αγώνες των τελευταίων χρόνων. (6)

«Κρίση» ή «ανάκαμψη», είναι πάντα το ίδιο παλιό τραγούδι

Είναι ταυτόσημο με το να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη το να ζεις με την ελπίδα ότι μία κυβέρνηση, ένα πολιτικό κόμμα, ένα συνδικάτο ή ένα κανάλι στην τηλεόραση,.. θα ανακοινώσει ποτέ τα καλά νέα ότι τώρα μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την ζωή κατά το δυνατόν χωρίς πλέον να κάνουμε θυσίες, ότι θα ζήσουμε μία καλύτερη ζωή και ακόμη και οι πιο φτωχοί θα είναι προνομιούχοι, με αυξήσεις στους μισθούς και κοινωνική πρόνοια, όλοι μας να δουλεύουμε λιγότερο και να τρώμε περισσότερα.

Σημειώσεις

Αστική ρητορική

Γενικά, είναι συνήθως εκείνοι που δεν εργάζονται που λένε αυτού του είδους τα πράγµατα. Καταρχήν επειδή, σε γενικές γραµµές, οι κοινωνικοί κανόνες απαγορεύουν τον αυτοεκθειασµό. Αφετέρου, εάν αυτά επρόκειτο να ειπωθούν από έναν εργάτη θα ήταν ισοδύναµο µε το να θέλει να δηµιουργήσει και να τελειοποιήσει το όργανο των βασανιστηρίων (η εργασία είναι βασανιστήριο!) που ο βασανιστής του τού επιβάλλει. Τέλος, αυτού του είδους τα λόγια ανταποκρίνονται στην ανάγκη του κεφαλαίου να διατηρηθούν οι προλετάριοι ως απλοί εργάτες (2), να υπάρχουν για να δουλεύουν, να ξερνάνε υπεραξία και να αφιερώνουν το υπόλοιπο “της ζωής τους” στην ανασυγκρότηση της εργατικής τους δύναµης... προκειµένου να συνεχίσουν να δουλεύουν.

Πέρα από το µεµονωµένο οµιλητή, η οµιλία γύρω από το “ζήτω η εργασία” διατηρείται από το κεφάλαιο, αυτό το κοινωνικό τέρας, το µόνο αληθινό υποκείµενο αυτής της κοινωνίας. Πράγµατι, το κεφάλαιο δεν είναι µόνο αυτοαξιοποιούµενη αξία, µια κοινωνική σχέση της εκµετάλλευσης της µισθωτής εργασίας: σαν αξία σε εξέλιξη έχει υπάγει τον άνθρωπο και τον έχει µετατρέψει σε εκτελεστή των συµφερόντων του. Κατ' αυτό τον τρόπο, το κεφάλαιο µετασχηµατίζεται στο ανώτατο υποκείµενο της κοινωνίας, µετασχηµατίζοντας ταυτόχρονα τους εκτελεστές του σε απλές µαριονέτες (3).

Όταν οποιοδήποτε αφεντικό, οποιοσδήποτε Μπ. Ομπάμα, οποιοσδήποτε Πούτιν, οποιοσδήποτε διευθυντής επιχείρησης ή ηγέτης συνδικάτου λέει αυτά τα πράγµατα ανταποκρίνεται εξ ολοκλήρου στα συµφέροντα του. Το κεφάλαιο µιλά, δηλαδή, διά του στόµατός του.

“Δουλέψτε”, “Αυξήστε το ρυθµό της εργασίας σας”, “Η εργασία απελευθερώνει” (4), “Ζήτω οι ήρωες της δουλειάς”, είναι όλα συνθήµατα που αποτελούν τα πραγµατικά και πλήρη συµφέροντα της κοινωνικής τάξης που ζει από τον εκβιασµό της υπεραξίας και έχει οργανωθεί σε “εθνικά”, “σοσιαλιστικά” ή “λαϊκά” κράτη... Η συµµετοχή της στην υπεραξία συσχετίζεται άµεσα µε τη δυνατότητά της να διαχειριστεί το κεφάλαιο ή, κάτι που σημαίνει το ίδιο πράγμα, µε την ικανότητά της να ελέγξει την εργατική τάξη. Αυτό που συµπεραίνουµε είναι ότι οι καλύτεροι καπιταλιστές είναι εκείνοι που µπορούν καλύτερα να εγγυηθούν την αναπαραγωγή της µισθωτής εργασίας. Οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των παραγωγικών δυνάµεων (η αστική τάξη) αποφασίζουν σχετικά µε τη χρήση τους οικονοµικά και οι ικανότεροι µεταξύ τους είναι εκείνοι που πετυχαίνουν να κάνουν το µισθωτό σκλάβο να αισθάνεται ικανοποιηµένος µε τη σκλαβιά του.

Ο χρήσιμος ηλίθιος

Είναι ακόµα σηµαντικότερο για το κεφάλαιο να υπάρχει ένας εργάτης που εξυµνεί την αρετή της εργασίας, επειδή, ως ηλίθιος, είναι ακόµα πιο χρήσιµος ώστε να πείσει τους άλλους εργάτες να παραδοθούν στην εργασία και την εκµετάλλευση. Από την άποψη της ταξικής πάλης, η θέση του είναι, χωρίς αµφιβολία, µε την πλευρά του κεφαλαίου. Δρώντας αντικειµενικά για µια αύξηση στη σχέση µεταξύ της υπεραξίας και του µεταβλητού κεφαλαίου (τοποθετώντας έτσι τον εαυτό του ενάντια στα άµεσα συµφέροντα της εργατικής τάξης για την πάλη ενάντια στο ποσοστό εκµετάλλευσης) (6) υπερασπίζει συνολικά την αλλοτριωµένη εργασία, το ίδιο το θεµέλιο αυτής της κοινωνίας της εκµετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και µε αυτό τον τρόπο, τοποθετείται ενάντια στα ιστορικά συµφέροντα του προλεταριάτου.
Αυτή η αγόρευση παραµένει ουσιαστικά αστική, όχι µόνο επειδή εξυπηρετεί το κεφάλαιο, αλλά και επειδή δηµιουργείται από το κεφάλαιο, παρότι προέρχεται από το στόµα ενός µεσάζοντα.

Στη διαδικασία της παγκόσµιας εκβιοµηχάνισής του, στην κατασκευή του χαρακτηριστικού πλούτου και της φτώχειας του, το κεφάλαιο το ίδιο αναπτύσσει όλο και περισσότερο τα τεχνικά µέσα για να κάνει τους σκλάβους του να δουλεύουν, για να τους κάνει ικανούς να αυξήσουν την παραγωγή τους, να αφήσουν τις ζωές τους σε πράγµατα που είναι εν τέλει, µη-ιδιοκτησία τους, ένας αλλοτριωµένος κόσµος πραγµάτων που τους αντιτίθεται, τους εκµεταλλεύεται και τους καταπιέζει.

Νέες µέθοδοι, νέες µηχανές, λειτουργική µουσική, η αναρρίχηση στην κοµµατική κλίµακα, συνδικαλιστικές και πολιτικές οµιλίες, ο έλεγχος του χρόνου και της µετακίνησης, η προώθηση εντός του συνδικάτου, το “ζήτω η εργασία” (ακόµα κι αν δηλώνεται από τους εργάτες τους ίδιους)... όλα δηλώνουν: όλα για την εντεινόµενη και βελτιωµένη εκµετάλλευση.

Το κεφάλαιο έχει τελειοποιήσει τον εαυτό του και τις µεθόδους του για την ένταση της εκµετάλλευσης. Για αυτόν τον λόγο, δεν υπάρχει τίποτα πιο χρήσιµο από ένα εργάτη που φωνάζει “Ας δουλέψουµε!”. Με αυτό τον τρόπο, ο εργάτης αποκαλύπτει ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα «υποζύγιο», ένα υποχείριο που χρησιµοποιεί τη ζωώδη, γενική, αδιάφορη, αφηρηµένη ενέργεια η οποία µετασχηµατίζεται σε µια καταπιεστική δύναµη, στο κεφάλαιο, το οποίο απαιτεί πάλι φρέσκο αίµα από αυτό το ίδιο υποχείριο για να δηµιουργήσει περισσότερο κεφάλαιο. Αυτή η διαδικασία απαιτεί ακόµη περισσότερη εργασία, περισσότερη µυϊκή προσπάθεια και στη συνέχεια, αυτό το νέο κεφάλαιο χρειάζεται να τραφεί µε το αίµα της ζωής προκειµένου να γίνει ακόµη περισσότερο κεφάλαιο, εντείνοντας την προσπάθεια των πιονιών του. Είναι αδύνατο να ανανεώνεται το κεφάλαιο ασταµάτητα χωρίς αναγκαστικά να σκοτώσει προλεταρίους στην δουλειά. Το κεφάλαιο µπορεί να υπάρχει και να παραµένει σταθερό µόνο µετατρεπόµενο συνεχώς σε περισσότερο κεφάλαιο. Όπως η διευρυµένη αναπαραγωγή της εκµετάλλευσης της εργασίας είναι επείγουσα ανάγκη για το κεφάλαιο και για την ύπαρξη της νεκρής εργασίας του, για να γίνει περισσότερο κεφάλαιο πρέπει να σκοτώσει εκ νέου ζωντανή εργασία. Αυτό είναι που το κινεί. Πρέπει να συσσωρεύσει ανθρώπινα πτώματα και βουνά αντικειμένων χωρίς άλλη χρήση από την καταστροφή, η οποία είναι, µετά από όλα αυτά, απλά ένας διπλός τρόπος συγκέντρωσης νεκρής εργασίας. Το κεφάλαιο δε µπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να γίνει περισσότερο κεφάλαιο µε τη χρησιµοποίηση της εργασίας, µε τη συσσώρευση της ως νεκρή εργασία, και, ειδικότερα, µε τη χρησιμοποίηση των χρήσιµων ηλιθίων που τη λατρεύουν φωνάζοντας “ζήτω η εργασία!”... Ο µόνος τρόπος µε τον οποίο αυτός ο καταραµένος κύκλος µπορεί να τελειώσει είναι διά της δικτατορίας ενάντια στο κεφάλαιο και της κοινωνίας της µισθωτής σκλαβιάς.

Ο αγώνας κατά της εργασίας

Όλα αυτά µπορούν να συνοψιστούν ως πάλη για µια καλύτερη ζωή, ή απλά, ως πάλη για την ανθρώπινη ζωή. Είναι πάλη ενάντια σε εκείνες τις κοινωνίες που επιβάλλουν τα βασανιστήρια και την εργασία, πάλη για όσο λιγότερη δουλειά γίνεται (τόσο στο χρονικό διάστηµα όσο και στην ένταση), πάλη για την κατάληψη της µέγιστης πιθανής ποσότητας του κοινωνικού προϊόντος.

Αυτές οι απαιτήσεις δεν εγκαταλείφθηκαν µε το σχηµατισµό και την ανάπτυξη του προλεταριάτου και του ιστορικού κόµµατος του (7), αλλά αναπτύχθηκαν και έγιναν ακριβέστερες. Ο κοµµουνισµός, ως κίνηµα του οργανωµένου προλεταριάτου, αγωνίζεται για τη γενική µείωση της εργασίας στην ελάχιστη έκφρασή της (και στη διάρκεια και στην ένταση) και για την κατάληψη του κοινωνικού προϊόντος από το προλεταριάτο. Εντούτοις, ανοιχτά δηλώνει ότι αυτές οι απαιτήσεις µπορούν πραγµατικά και πλήρως να ικανοποιηθούν μόνο από την επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου που θα οδηγήσει τον κόσµο ενάντια σε όλα τις ισχύουσες νόρμες (δικτατορία ενάντια στην ανταλλακτική αξία) σύµφωνα µε τις ανάγκες µιας αναπτυσσόµενης ανθρωπότητας. Ενάντια σε όλους τους αστικούς σοσιαλισµούς που υποστηρίζουν ότι η εργασία είναι έµφυτη στα ανθρώπινα όντα και αντιλαµβάνονται το σοσιαλισµό ως απλή διαδικασία που παίρνει τα αγαθά από τους “πλουσίους” και τα διανέµει µεταξύ των “φτωχών”, ο κοµµουνισµός καθιερώνει όχι µόνο την ανάγκη να επαναστατικοποιηθεί η διανοµή (τελικά, µόνο µια συνέπεια που συνδέεται αξεχώριστα µε την παραγωγή), αλλά και να καταστραφούν τα ίδια τα θεµέλια του τρόπου παραγωγής. Κατά συνέπεια ανατρέπει πλήρως τον ίδιο τον στόχο της παραγωγής, έτσι ώστε να µην καθορίζεται πλέον από το ποσοστό κέρδους αλλά από τη βελτίωση της ζωής, προκειµένου να χαλαρώσει την εργασία και έτσι να δουλεύουµε λιγότερο. Αυτό υπονοεί την εξαφάνιση των χρηµάτων, της εµποροκρατίας, και της µισθωτής εργασίας. Μόνο αυτή η καταστροφή µπορεί να δηµιουργήσει τη βάση επάνω στην οποία η εργασία δεν θα είναι πλέον εργασία, έτσι ώστε η αραγωγική δραστηριότητα γενικά να µπορεί να επανενταχθεί στην ίδια την ζωή του ανθρώπου.

Η ανάπτυξη του καπιταλισµού είναι η ταυτόχρονη και αντιφατική ανάπτυξη της αστικής τάξης και της αντεπανάστασης από τη µια πλευρά και του προλεταριάτου και του προγράµµατος του από την άλλη. Ο αγώνας κατά της εργασίας, για την κατάληψη του κοινωνικού προϊόντος, για την επανάσταση, παράγεται από το κεφάλαιο, παράγοντας συγχρόνως την ανάπτυξη και την ενίσχυση της αντίδρασης. Κάθε µείωση του χρόνου εργασίας έχει αντισταθµιστεί από τις αυξήσεις στην παραγωγικότητα της εργασίας και µέσω της µεγαλύτερης έντασης: στο εργαστήριο, το εργοστάσιο, στη γραµµή συναρµολόγησης, µε τον Τεϋλορισµό... και µε τις “νέες µεθόδους στη διαχείριση εργασίας”. Η ανάπτυξη των σοσιαλδηµοκρατικών κοµµάτων και των εργατικών κοµµάτων, του αστικού συνδικαλισµού, του εργατισµού και πιο πρόσφατα του σταλινισµού, του εθνικό-σοσιαλισµού, του λαϊκισµού (σε όλες τις παραλλαγές του, συµπεριλαµβανοµένου του Περονισµού, του Καστρισµού…) ήταν ταυτόχρονη και σε τέλεια συµφωνία µε αυτήν την διαδικασία. Το σύνολο των αστικών δυνάµεων και κοµµάτων παίρνουν τη λατρεία της εργασίας ως ιδεολογικόκέντρο των εκστρατειών τους προκειµένου να αναχαιτίσουν τους εργάτες και να τους έχουν έτσι στην υπηρεσία τους.

Η ανάπτυξη των κομμάτων της εργασίας

Το κόµµα του Λασσάλ, η γερµανική σοσιαλδηµοκρατία και, αργότερα, όλη η διεθνής σοσιαλδηµοκρατία, ήταν κλασικά παραδείγµατα αστικών κοµµάτων (στο πρόγραµµά τους, τη ζωή τους, τις ενέργειές τους...). Αυτά τα κόµµατα αποτελούνταν πρώτιστα από εργάτες και έκαναν τη λατρεία της εργασίας και των εργατών το θεµελιώδες σηµείο του προγράµµατός τους. Η αστική ιδεολογία της εργασίας ως πηγή όλου του πλούτου (8) ήταν και το επίκεντρο της θεωρίας και ο στόχος του κόµµατος και του σοσιαλισµού. Η “απελευθέρωση της εργασίας” δηλώθηκε ως σύνθηµα, που συνοδεύθηκε πάντα από άλλα όπως “για τη συγκρότηση ενός ελεύθερου και λαϊκού κράτους” (9). Με τον ίδιο τρόπο που όσο πιο πολύ το κράτος ελευθερώνει τον εαυτό του, τόσο πιο πολύ καταπιέζει την κοινωνία των πολιτών, η απελευθέρωση της εργασίας µπορεί µόνο να δηλώσει την οχύρωση του καπιταλισµού (10).

Μετά από το θάνατο του Μαρξ, η σοσιαλδηµοκρατία προσπάθησε να γίνει “μαρξιστική”, χωρίς να αλλάξει βασικά το Λασσαλικό πρόγραµµα της (λατρεία της εργασίας). Κατέστειλε και πλαστογράφησε οτιδήποτε ανατρεπτικό και επαναστατικό στη δουλειά του Μαρξ, δηµιουργώντας κατά συνέπεια αυτό που κλήθηκε (και είναι ακόµα και σήµερα) “µαρξισµός” – η πιο απεχθής λατρεία της εργασίας και των εργατών που υπάρχει.

Σιγά-σιγά, τα πράγµατα στα οποία η εργασία του Μαρξ αναφερόταν ως καταστρεπτικά, όπως η ύπαρξη του εργάτη και της εργασίας, και που είχαν καταγγελθεί ως η πυραµίδα της αποκτήνωσης, της απανθρωπιάς, της δουλοπρέπειας... έγιναν µια αναγκαιότητα, µια τιµή για "τους µαρξιστές" σε όλη την υδρόγειο. Στο όνοµα των εργατών, αυτά τα εργατικά κόµµατα έκαναν την προπαγάνδα ότι η εργασία είναι συνώνυµη µε την ανθρώπινη πραγµατοποίηση (“η εργασία κάνει τον άνθρωπο ελεύθερο”). Υπάρχει µόνο ένα σύντοµο βήµα από αυτό ως τα στρατόπεδα εργασίας του Χίτλερ και του Στάλιν.

Και αυτό το βήµα έγινε εύκολα µετά από την ήττα της διεθνούς επανάστασης του 1917-'23. Στην Ρωσία την ίδια, ένας πραγµατικός στρατός εργασίας παγιώθηκε δεδοµένου ότι η αντεπανάσταση επέβαλε την εκκαθάριση του επαναστατικού προλεταριάτου και της κοµµουνιστικής πρωτοπορίας του. Βάσει της σοσιαλδηµοκρατικής θεωρίας που υπεράσπισε ο Λένιν σύµφωνα µε την οποία η ανάπτυξη του καπιταλισµού είναι µια πραγµατική πρόοδος προς την επανάσταση, όλα υπήχθησαν στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή, στην µισθωτή εργασία. Εντούτοις, το εθνικό καπιταλιστικό κράτος απαιτεί την ανταγωνιστικότητα και έγινε απαραίτητο να εφαρµοστούν οι πιο σύγχρονες µέθοδοι για την εκµετάλλευση των εργατών. Ο Τεϋλορισµός (11) που καταγγέλθηκε από το Λένιν πριν από την εξέγερση ως “η σκλαβιά του ανθρώπου από τη µηχανή”, κατέληξε να θεωρείται από το Λένιν ως διοικητή του κεφαλαίου και του κράτους, ως πανάκεια. Κατά συνέπεια, ένας φυλακισµένος της σοσιαλδηµοκρατικής ιδεολογίας, δεν θεώρησε την αύξηση της έντασης της εργασίας ως την πιο αντικομµουνιστική αντιληπτή πράξη, αλλά τόσο ουδέτερη, εξίσου ικανή να υπηρετήσει τον σοσιαλισµό όσο και στον καπιταλισµό (12).

Αυτό το αριστούργηµα της υποταγής στην εργασία σε έναν αναγκαστικό ρυθµό, που έφθασε σε παρανοϊκά επίπεδα στη Ρωσία, κατευθύνθηκε από τους µεγάλους ηγέτες του µπολσεβικισµού – τον Λένιν, τον Ζηνοβιέβ, τον Τρότσκι, τον Στάλιν... Παρουσιάστηκαν ως οι πιο αιµοδιψείς στην εφαρµογή των νέων ρυθµών και των µεθόδων που ο καπιταλισµός χρειαζόταν για την αναδιοργάνωσή του στη Ρωσία: ο Ζηνοβιέβ µετατράπηκε σε ένα αιµοδιψές σκυλί στο Πέτρογκραντ, οργανώνοντας την ανοικτή καταστολή οποιασδήποτε πάλης ενάντια στην εργασία και το κράτος. Ο Τρότσκι ήταν ο σηµαιοφόρος της στρατιωτικοποίησης της εργασίας, της δηµιουργίας των αναγκαστικών στρατοπέδων εργασίας και ήταν ο ηγέτης των δυνάµεων καταστολής κατά τη διάρκεια των αποφασιστικών στιγµών... Τελικά ο Στάλιν (που κατηγορείται αργότερα για όλα!) έφερε αυτήν τη δουλειά στο υψηλότερο σηµείο της µε τα στρατόπεδα εργασίας, από τα οποία πέρασαν περισσότεροι από 15.000.000 εργάτες. Και για να αντιπροσωπεύσουν την ηγεσία µιας κοινωνίας στην οποία το κεφάλαιο εκκαθάρισε όλες τις µορφές πάλης ενάντια στην εκµετάλλευση, για πρώτη φορά (και ταυτόχρονα µε τη Γερµανία, την Ιταλία, κ.λπ....) “η εργασία” και ειδικά “η εργασία µε έναν υποδειγµατικό ρυθµό” µετασχηµατίστηκε, µαζί µε το Στάλιν τον ίδιο, σε ένα είδωλο, ένα Θεό, ένα ιερό και απλησίαστο κτήνος. Ήταν το απαίσιο βασίλειο του Σταχάνοφ (13).

Σταλινισμός, Ναζισμός, Καστρισμός

Αντίθετα µε αυτό που θέλουν να πιστέψουµε, το καθεστώς του Στάλιν, όπως ο εθνικός σοσιαλισµός, είχε ακριβώς το ίδιο πρόγραµµα και το πραγµατοποίησε πλήρως όπως ο εθνικός-σοσιαλισµός του παλαιού συµµάχου του Χίτλερ, όχι σύµφωνα µε το εάν ή όχι συνέπεσαν σε ορισµένες περιόδους εθνικής ή διεθνούς πολιτικής, αλλά θεμελιωδώς επειδή βάσισαν τη διαχείριση της κοινωνίας σε ένα εθνικό έργο του σοσιαλισµού. Η κεντρική ιδεολογία είναι η εργασία, σε ένα κόµµα της εργασίας. Σαφώς υπήρξαν λεπτές διαφορές στις οµιλίες τους. Ο Χίτλερ βάσισε την άνοδό του στην εξουσία στην υπεράσπιση ενός σοσιαλισµού που αγωνιζόταν “κατά του διεθνούς οικονοµικού και τοκογλυφικού κεφαλαίου (14), ενάντια στην κυβέρνηση, την πλουτοκρατία και για έναν αληθινό σοσιαλισµό του γερµανικού έθνους”. Ο Στάλιν προτίµησε να πει ότι ο σοσιαλισµός του (σε µια χώρα) αγωνιζόταν κατά των “καπιταλιστικών χωρών” και υπέρ της “λαϊκής δηµοκρατίας”. Αλλά το πρόγραµµα του Στάλιν συγκεντρώθηκε ακριβώς όπως του Χίτλερ σε µια τεράστια προσπάθεια στην εργασία, στη βαριά βιοµηχανία, και ειδικότερα, στην υποδοµή των επικοινωνιών, την ενέργεια και στην κατασκευή “για τον εργαζόµενο λαό”. Στο κέντρο κάθε ενός από αυτά τα καθεστώτα ήταν οι Υπηρεσίες Εργασίας, τα στρατόπεδα εργασίας, η λατρεία της εργασίας, και η υποχρέωση για δουλειά, παρουσιασµένη ως τιµή:

“Η υποχρεωτική υπηρεσία εργασίας οφείλει να είναι µια τιµή για τη νεολαία και µια υπηρεσία που προτείνεται για το λαό. Δεν πρέπει ούτε να παρέχει το οικονοµικό εργατικό δυναµικό στην ιδιωτική βιοµηχανία ούτε να µετατραπεί σε µια επιχείρηση που ανταγωνίζεται µε το κράτος. Πρέπει να παρέχει έναν στρατό εργατών που θα αναλάβουν επιτυχώς τα δηµόσια έργα για οικονοµικούς, πολιτιστικούς, και περισσότερο, εθνικούς πολιτικούς στόχους.” (15)

Σήµερα αντιµετωπίζοντας µια κατάσταση στην οποία κάθε καθεστώς απαιτεί περισσότερη εργασία ταυτόχρονα µε λιγότερη τροφή “στο όνοµα των εργατών” (ειδικά σε µέρη όπου ένα κόµµα του εθνικού σοσιαλισµού, ένα κόµµα της εργασίας (16) είναι στην κεφαλή του κράτους, όπως στην Κούβα παραδείγµατος χάριν) είναι πολύ σηµαντικό να καταστεί σαφές ότι δεν υπάρχει τίποτα βασικά αυθεντικό σε αυτήν την πολιτική έναντι των προκατόχων, του σταλινισµού και του ναζισµού. Γι’ αυτό πρέπει να υπογραµµίσουµε τον τελευταίο, αναµφισβήτητα λιγότερο γνωστό από τους άλλους. Ο ναζισµός δεν είναι µόνο ένα παράδειγµα ενός κόµµατος της εργασίας µεταξύ των άλλων. Είναι, χωρίς αµφιβολία, το πιο τελειοποιηµένο του είδους του, το οποίο οι ντροπιασµένοι διάδοχοι του (επειδή δεν το παραδέχονται) µπορούν να κάνουν λίγα περισσότερα από το να το µιµηθούν (είτε το ξέρουν είτε όχι).

Στην πραγµατικότητα δεν υπάρχει τίποτα αυθεντικό στις εργασίες και τις οµιλίες του Φιντέλ Κάστρο ούτε και όταν βεβαιώνει ότι το κόµµα του αντιπροσωπεύει την πάλη των χειρωνάκτων και των διανοούµενων παραγωγών ενάντια στην αστική τάξη, ούτε στους ισχυρισµούς του ότι η πρόσβαση που έχουν οι εργάτες στην εξουσία (αντιπροσωπευόµενοι, φυσικά, από το σοσιαλιστικό κόµµα) τους έχει δώσει τη δυνατότητα διαχείρισης των υποθέσεων του κράτους.

“Η πολιτική αστική τάξη έχει αποβληθεί από το πολιτικό πεδίο. Στη θέση της, προωθήθηκαν οι χειρώνακτες και διανοούµενοι παραγωγοί, οι δυνάµεις της εργασίας (Arbeitertum), για να αρχίσουν την ιστορική αποστολή τους. Δεν είναι απλά ένα θέµα µισθών και ωρών - αν και δεν πρέπει να αποτύχουµε να συνειδητοποιήσουµε ότι αυτές οι απαιτήσεις είναι ουσιαστικές, ίσως οι µόνες πιο σηµαντικές εκδηλώσεις της σοσιαλιστικής θέλησης. Σηµαντικότερη είναι η ενσωµάτωση ενός ισχυρού, υπεύθυνου κοινωνικού σώµατος στις υποθέσεις του κράτους, ίσως πράγµατι ακόµη και αναλαµβάνοντας τον κυρίαρχο ρόλο στο πολιτικό µέλλον της πατρικής γης µας.”

Αυτή δεν είναι µια οµιλία του Φιντέλ Κάστρο, αλλά του διάσηµου ναζιστή Γκέµπελς που, µε τόσο πολύ κυνισµό όπως ο άλλος, δεν φοβάται να προσθέσει:

“Δεν είµαστε φιλανθρωπικό ίδρυµα αλλά ένα σοσιαλιστικό κόµµα επαναστατών” (17).

Σε ότι ακολουθεί αναφερόµαστε σχεδόν αποκλειστικά στους Ναζί. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει ένας ρητός παραλληλισµός µε κάθε παράδειγµα µέσω των αποσπασµάτων και των αναφορών στις “πραγµατοποιήσεις” των σοσιαλιστών. Κάθε αναγνώστης πρέπει να είναι σε θέση να βρει στο περιβάλλον του κάποιους τέτοιους σοσιαλιστές και Καστριστές που έχουν προσπαθήσει να µιµηθούν τους Ναζί τις προηγούµενες πέντε δεκαετίες.

Όλη η προπαγάνδα του ναζιστικού καθεστώτος βασίστηκε στα οφέλη, που σύµφωνα µε τους Ναζί, οι εργαζόµενοι άνθρωποι θα ελάµβαναν µε αυτό το καθεστώς. Υπογράµµισε ειδικά την πλήρη αποβολή της ανεργίας που θα αντιτασσόταν στην “παρακµή του διεφθαρµένου καπιταλισµού”. Όταν καταλήφθηκε η Γαλλία, περισσότερα από 6 εκατοµµύρια άνεργοι σε µια συστηµατική στρατολόγηση “εθελοντών” εργατών οδηγήθηκαν έξω από τη Γερµανία, για να αντισταθµίσει την έλλειψη εργατικού δυναµικού. Στην πραγµατικότητα η υποτιθέµενη “αποβολή της ανεργίας” ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ µια υποχρέωση για τους ανέργους να εργαστούν, µια γενική κατάσταση που σε όλο τον κόσµο εφαρµόστηκε µε διαφορετική επιτυχία από το σύνολο του κεφαλαίου, από το Στάλιν ως το Ρούσβελτ. Ήταν µια γενικευµένη αναγνώριση της ανάγκης για προσφυγή στις πολιτικές των δηµόσιων εξόδων (που θεωρητικοποιούνται αργότερα από τον Κέυνς), των σηµαντικών κατασκευών, της έντονης στρατιωτικοποίησης της οικονοµίας, σε όλο το δρόµο µέχρι τον ιµπεριαλιστικό πόλεµο. Για το Γερµανό εργάτη, όπως για οποιοδήποτε άλλο εργάτη επάνω στον οποίο επιβάλλεται η καπιταλιστική εργασία όταν ο καπιταλισµός έχει µόνο την ανεργία να προσφέρει, η εργασία τότε πληρώνεται άσχηµα, υποβάλλεται σε πειθαρχία, στρατιωτικοποιείται και τον οδηγεί στον πόλεµο και το θάνατο. Εκείνη την εποχή, τα πράγµατα παρουσιάστηκαν διαφορετικά. Οι φτωχοί τύποι που πήγαν στα στρατόπεδα (18) µίλαγαν για χαρούµενη φυγή, για να αποδράσουν από την ανεργία και την παρακµή, για να πάνε “να εργαστούν”! Οι Ναζί βάσισαν τις εκστρατείες τους σε “χειροπιαστούς” άθλους, στα κτήρια για τους εργάτες, στα σπίτια και τα θέρετρα για τον τουρισµό για τους εργάτες, στην εξάλειψη του αναλφαβητισµού και στη λαϊκή εκπαίδευση, κ.λπ... Το γεγονός ότι πολυάριθµοι λατινοαµερικάνοι, ή άλλοι, σοσιαλιστές έχουν ιδιοποιηθεί αυτούς τους στόχους ως το σοσιαλιστικό πρόγραµµα, βοηθάει µόνο να δούµε πώς είναι τα πράγµατα.

Το πρόγραµµα του εθνικού Σοσιαλιστικού Κόµµατος ήθελε “να δώσει µια πατρική γη στο Γερµανό εργάτη, να χτίσει την ευεργετική κατοικία µε τον αέρα και το φως και τον ήλιο για τη σφριγηλή νεολαία” (19), και η Gramma ή η Barricada (20) της εποχής, αποκαλούµενος λαϊκός παρατηρητής, στόχευε να φέρει τα “συγκεκριµένα” (21) στοιχεία για την οικοδόµηση των σπιτιών και "των σύγχρονων εργατικών γειτονιών", µε τις “νέες εγκαταστάσεις στις εργατικές γειτονιές”, κ.λπ.... Στην κανονική στήλη της που τιτλοφορήθηκε “σοσιαλισµός µε πράξεις” αυτή η εφηµερίδα προσέφερε την κλασική δηµαγωγική ανοησία των χρήσιµων ηλιθίων στην υπηρεσία του κράτους. Ο David Schoenbaum δίνει ένα παράδειγµα του περιεχοµένου αυτής της στήλης µε τα ακόλουθα (22):

“Ανέφεραν ότι οι υπάλληλοι ενός υφαντικού εργοστασίου στο νότο της Γερµανίας είχαν προσφερθεί εθελοντικά να εργάζονται επιπλέον ώρες και να βάλουν το προϊόν της εργασίας τους σε ένα υποστηριζόµενο από τους ναζί ταµείο για να βοηθήσουν τα θύµατα των βιοµηχανικών ατυχηµάτων... ότι οι αγρότες είχαν προσφέρει στη Νεολαία του Χίτλερ καταλύµατα διακοπών για πενήντα χιλιάδες παιδιά και η Εθνική οργάνωση Σοσιαλιστών Γυναικών του Μανχάιµ είχε συνεισφέρει επτακόσια επιπλέον... Οι δηµοτικοί υπάλληλοι της Δρέσδης είχαν δηµιουργήσει ταµεία για να χρηµατοδοτήσουν µια µοίρα πέντε αεροπλάνων για τον Sax Statthalter (κυβερνήτης) για να βοηθήσουν τα SA και τα SS να ξεπεράσουν τις οικονοµικές δυσκολίες και πώς συνέβαλαν 1% των µισθών τους - δηλαδή δέχτηκαν µια εθελοντική περικοπή - για τη "προαγωγή της εθνικής προσπάθειας"... Άλλα παραδείγµατα στην ίδια σειρά περιέλαβαν την ολοκλήρωση ενός προαστιακού προγράµµατος κατοικίας και τη µερική διανοµή των κερδών µεταξύ των υπαλλήλων της Prussische Zeitung (εφηµερίδα) του Erich Kohl... Στα Χριστούγεννα το 1933, οι ανώτεροι υπάλληλοι του Κόµµατος κατασκεύασαν τραπέζια στους δρόµους του προλεταριακού βόρειου Βερολίνου για να διανέµουν δώρα σε όλους, συµπεριλαµβανοµένων των πρώην κοµµουνιστών (!!!σ.τ.Σ.). Αυτός είναι ο σοσιαλισµός που έψαχνα (Όχι, παρόλο που έτσι φαίνεται, αυτές οι δηλώσεις δεν έγιναν από το Fidel Castro – σ.τ.Σ.), και ήταν τιµή να τον έχω υπηρετήσει µε κάθε ίνα της ύπαρξής µου”, έγραψε ο υπασπιστής του Γκέµπελς Schaumberg-Lippe (23).

Με τον ίδιο τρόπο, υπό το ναζισµό, οι εκστρατείες για το λαϊκό πολιτισµό εντάθηκαν, ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστηµα άλλαξε και εκσυγχρονίστηκε. Η πρόσβαση στην εκπαίδευση ήταν γενικευµένη και παρουσιαζόταν, όπως σε άλλες περιπτώσεις, ως συνώνυµο µε την ανθρώπινη απελευθέρωση και το Σοσιαλισµό. Πράγµατι, επρόκειτο για την αναδιοργάνωση της εργατικής δύναµης έτσι ώστε να εξυπηρετήσει καλύτερα τον καπιταλισµό, έτσι ώστε όλοι να µπορούν να λάβουν “τον πολιτισµό” (24) ήταν για την προώθηση των τεχνικών και επαγγελµατικών σταδιοδροµιών ήταν ιδιαίτερα ένα θέµα βαθιάς πλύσης εγκεφάλου για να υποτάξει τον εργάτη ακόµη πιο έντονα ως ένα χρήσιµο ηλίθιο για το εθνικό κράτος και τα συµφέροντα του. Αυτοί που δέχονταν και έπαιρναν τα πτυχία τους, αυτοί που έδειχναν τη σπουδή τους στο να είναι οι πιο δουλικοί υποτελείς, αντιµετωπίζονταν σαν ήρωες:

“Οι δαφνοστεφείς θεωρούνταν ως πρωταθλητές των ολυµπιακών αγώνων ή ως κινηµατογραφικά αστέρια, πήγαιναν τελετουργικά στο Βερολίνο και φωτογραφίζονταν δίπλα στο Λεβ και στο Χίτλερ προσωπικά.” (25)

Αυτή η “κοινωνική προώθηση” συνοδευόταν προφανώς από µια έντονη διαφηµιστική εκστρατεία. Στον Τύπο υπήρξαν άφθονα παραδείγµατα εργατών που, µέχρι χτες, δεν ήξεραν που θα περνούσαν τη νύχτα, κατεστραµµένων “χωρικών” που δεν είχαν τίποτα. Δεν υπάρχει καµία ανάγκη να υπογραµµιστεί ο µελοδραµατισµός µε τον οποίο αυτές οι προσωπικές καταστάσεις περιγράφονταν από τον Τύπο “πριν” και “µετά” αφού “είχαν θριαµβεύσει”. Ο Schoenbaum σχολίασε:

“Δεδοµένου ότι οι µισοί από τους δαφνοστεφείς προέρχονταν από οικογένειες µισθωτών εργατών και ότι το 80% αυτών δεν είχε φθάσει στο επίπεδο της δευτεροβάθµιας εκπαίδευσης, το καθεστώς πέτυχε, τουλάχιστον κατ' αυτό τον τρόπο, την παραγωγή µιας θεαµατικής εξύµνησης των εργατικών τάξεων µέσω της προπαγάνδας του.” (26)

Όπως οποιοσδήποτε άλλος κυνικός σοσιαλιστής στην κυβέρνηση ενός καπιταλιστικού κράτους, ο Χίτλερ παρουσιάστηκε ως παράδειγµα για έναν εργάτη. Τον βγάλανε φωτογραφία κάνοντας “εθελοντική εργασία”, ως “νούµερο 1 στα στρατόπεδα εργασίας”. Οι γενειοφόροι αστοί που σοδεύουν το ζαχαροκάλαµο δεν είναι πολύ αυθεντικοί ούτε από αυτή την άποψη. Τα φυλλάδια που διανέµονται από τη CEDADE σήµερα έχουν εικόνες των µαζών των µυωδών εργατών που βαδίζουν αποφασιστικά µε τα φτυάρια τους και άλλα εργαλεία εργασίας από τη µια πλευρά και ο Χίτλερ περιτριγυρισµένος από στρατιώτες, δείχνοντας το παράδειγµα µε το φτυάρι υπό εκτέλεση, σκάβοντας το έδαφος, που συνοδεύεται από µερικές επωδούς του τραγουδιού από το Μέτωπο Εργασίας “τα φτυάρια µας είναι όπλα της ειρήνης”, από την άλλη (27).

Όλη αυτή η “...αδιαφοροποίητη εξύµνηση «του εργάτη» βασίστηκε σε µια συνεχή απαίτηση για κοινωνική κινητικότητα, µε µια επιθετική έµφαση στην κοινωνική ισότητα” (28). Όπως σε οποιοδήποτε άλλο τοµέα, δόθηκε το παράδειγµα του Χίτλερ. Σε οποιοδήποτε καθεστώς εργασίας δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να δειχτεί ότι ο καλύτερος αντιπρόσωπός του είναι ένας εργάτης που προέρχεται από την “εργατική τάξη”. Σε αυτό, ο Χίτλερ κέρδισε το πρώτο βραβείο (29). Στο εθνικό-σοσιαλιστικό κόµµα πραγµατοποιούνταν πραγµατική κατήχηση:

“Ποια επαγγέλµατα εξάσκησε ο Αδόλφος Χίτλερ;”

Απάντηση: “Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν εργάτης οικοδομής, καλλιτέχνης, και σπουδαστής.”  Όποτε µπορούσε (και όταν του το ζητούσε το ακροατήριό του) ο Χίτλερ θα υπενθύµιζε την ποιότητα του “υποδειγµατικού και συντηρητικού εργάτη”:

“Στα νιάτα µου, ήµουν επίσης εργάτης, επεξεργαζόµενος την άνοδό µου αργά µέσω της βιοµηχανίας, της µελέτης και νοµίζω ότι µπορώ να πω, µέσω της πείνας επίσης.” (30)

Ο πραγµατικός µετασχηµατισµός της πρωτοµαγιάς σε µια ηµέρα της εργασίας, σε µια ηµέρα εορτασµού, παρόλο που έχει κατοχυρωθεί ως σύµβολο της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, ήταν φυσικά έργο των Ναζί.

Σε αυτήν την περίπτωση, όπως σε πολλές άλλες, ο Χίτλερ εφάρμοσε το πρόγραµµα που οι αστοί σοσιαλιστές, οι σοσιαλδηµοκράτες, πάντα υπόσχονταν (31). Οι µεγάλες παρελάσεις και τα φεστιβάλ που βλέπουµε παντού σήµερα για να γιορτάσουµε τη σιχαµερή δουλεία των εργατών προς το εθνικό κράτος (αρκετά αντίθετο από τους επαναστάτες ήρωες του Σικάγο) δεν µπορούν καθόλου να θεωρηθούν εφεύρεση του Στάλιν, του Μάο, του Περόν, ή του Φιντέλ Κάστρο, αλλά πράγµατι έργο του Χίτλερ.

Αναµφισβήτητα, τα κύρια συνθήµατα του καθεστώτος ήταν: “Arbeit adelt” (“η εργασία εξευγενίζει”) και “Arbeit macht frei” (“η εργασία απελευθερώνει”, “ο άνθρωπος απελευθερώνεται δουλεύοντας”). Για να διαδοθεί σε όλους, το “ARBEIT MACHT FREI” (32) εµφανίστηκε µε γιγάντια γράµµατα στις πύλες του µεγαλύτερου στρατοπέδου συγκέντρωσης, του Άουσβιτς. Αυτό δεν ήταν µαύρο χιούµορ, αλλά πραγµατική πίστη σε ένα σάπιο σύστηµα, τον αποσυντεθηµένο καπιταλισµό, σε ένα σύστηµα που οδηγεί τον άνθρωπο στην ακραία καταστροφή του, στη συνολική θυσία της ζωής του στο βωµό του Θεού της Εργασίας, στο θάνατο.

“...το τρίτο Ράιχ πρόσφερε µια εργατική ιδεολογία, που συνδύαζε τις ταυτόχρονες και κατά προσέγγιση ίσες εκκλήσεις στην υπερηφάνεια, στον πατριωτισµό, στον ιδεαλισµό... Το επίκεντρο ήταν το ήθος της εργασίας, εστιάζοντας όχι τόσο πολύ στον εργάτη όσο στην εργασία την ίδια... Όπως στο κολοσσιαίο σχέδιο του Josef Thorak για ένα αυτοκινητόδροµο µνηµείο, τρεις φοβερά µυώδεις γίγαντες που ανυψώνουν το Σίσυφο - όπως σε έναν τεράστιο βράχο, η εργασία ήταν ένα ευνοηµένο θέµα της επίσηµης τέχνης.. Ακόµη τα µεγαλύτερα εργοστάσια ίδρυσαν τόπους λατρείας των οποίων ο κύριος διάδροµος οδηγούσε σε µια προτοµή του Χίτλερ κάτω από το σύµβολο του Εργατικού Μετώπου, που πλαισιωνόταν από τις ηρωικού µεγέθους φιγούρες των εργατών κατ’ ουσίαν, µικροί ναοί στον Εθνικό Σοσιαλιστικό Θεό της Εργασίας.” (33)

Δηλαδή, όπως για το Στάλιν ή για τους τόσους πολλούς σύγχρονους διαδόχους του, ο εργάτης ήρωας δεν είναι κάποιος που αγωνίζεται ενάντια στην κοινωνική του θέση, που συνωµοτεί και, υπό αυτήν τη µορφή, υπάρχει όπως αυτός πάντα αυτοπαρουσιαζόταν καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, µεγάλος ή µικρός, µε ή χωρίς γυαλιά, γυναίκα ή άνδρας, µε φόρµα ή µε γραβάτα, µετανάστης ή “εθνικός”, γέρος ή νέος, παχύς ή λεπτός... αντ' αυτού παρουσιάζουν τον εργάτη ως ένας εργαζόµενο κτήνος, σαν να στηρίζει ολόκληρο το καθεστώς µε τη δύναµη των όπλων του, µυώδη, ακριβώς ο ίδιος χαρακτήρας που όλα τα καθεστώτα της εξαναγκαστικής εργασίας τον καθιστούν της µόδας (φαλλοκράτης, νέος, δυνατός, εθνικός, εθνικιστής, εργάτης (34)). Οι αντιπρόσωποι σε όλο τον κόσµο διαδίδουν επίσης αυτό το ίδιο αρχέτυπο του νέου, όµορφου, δυνατού εργάτη γεμάτου υγεία.

Μαζί µε την εξιδανίκευση της εργασίας πρέπει να έρθουν ορισµένα ψίχουλα και οργάνωση του ελεύθερου χρόνου, έτσι ώστε οι εργάτες να είναι πάντα σε µια αρκετά καλή κατάσταση για να συνεχίσουν να δουλεύουν θαρραλέα, δεδοµένου ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος διατήρησης του υψηλού ρυθµού έντασης της εργασίας και έτσι της εκµετάλλευσης. Οι Ναζί ήταν άλλη µια φορά οι δάσκαλοι όλων των εργατιστών - σοσιαλιστών, συµπεριλαµβανοµένου του Στάλιν. Δηµιούργησαν µια ειδική οργάνωση, την “Kraft durch Freude”, γνωστή ως KdF, δηλαδή “Δύναμη µέσω της διασκέδασης”, µέσω της χαλάρωσης. Αυτή η οργάνωση, που χρηµατοδοτήθηκε από τα αποθέµατα των διαλυµένων συνδικάτων, είχε µια αναµφισβήτητη επιτυχία στη συγκράτηση των εργατών. Το πρόγραµµα δραστηριότητάς της ήταν σχεδόν απέραντο: θεατρικά έργα, σεµινάρια, πολιτιστικές εκδηλώσεις, επιδοτούµενες αθλητικές οµάδες, λέσχες παραδοσιακού και σύγχρονου χορού, εκπαίδευση ενηλίκων, εκθέσεις τέχνης, κινηµατογραφικές λέσχες, κ.λπ.

Ο Χίτλερ θα µπορούσε να καυχηθεί για τη διατήρηση όλων των µύθων που επιτρέπουν µια σηµαντική αύξηση της εκµετάλλευσης στον εθνικιστικό σοσιαλισµό του:

“Οι άνθρωποι εργάζονται αποφασιστικά και ευτυχισµένα και ξέρουν ότι δεν δεσµεύονται σε µια προσπάθεια για το κεφάλαιο µερικών εγωιστών, αλλά για το συλλογικό καλό” (35).

Η µεγαλύτερη επιτυχία της KdF ήταν η τουριστική της οργάνωση για τους εργάτες. Εδώ επίσης, όλοι οι επόµενοι πατριωτικοί εργάτες και σοσιαλιστές είναι απλά χυδαίες µιµήσεις. Η KdF κατόρθωσε να οργανώσει τον ελεύθερο χρόνο εκατοµµυρίων εργατών στέλνοντας τους οργανωµένες διακοπές (δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να καταλάβουµε πως ήταν αυτές) και οδήγησε το τουριστικό εµπόριο, µε τη βοήθεια των επιχορηγήσεων, σε µια επέκταση πρωτοφανή ανά τον κόσµο. Η επέκτασή του, που προκλήθηκε από τις ανάγκες του βιοµηχανικού κεφαλαίου, επαναπροσανατολίστηκε ευνοϊκά στη βιοµηχανία, στην οποία η KdF έδωσε µια ώθηση στη βιοµηχανία µεταφορών µέσω της οικοδόµησης δύο τεράστιων υπερωκεανίων και της ανάπτυξης της αυτοκινητιστικής βιοµηχανίας, που ονοµάστηκε KdFwagen, και αργότερα VOLKSWAGEN. Όπως ξέρουµε, όλο αυτό εξυπηρέτησε άµεσα τις πολεµικές προετοιµασίες και αργότερα τον ίδιο τον πόλεµο (36).

Ο ναζισµός έσπειρε την ψευδαίσθηση της εξαφάνισης των τάξεων µέσω της υπόσχεσής του να διαδώσει τα αυτοκίνητα (που, στο µεγαλύτερο µέρος της, παραµένει κατά ένα µεγάλο µέρος ονοµαστική) και ειδικά µέσω του τουρισµού, και τα δύο εκείνη την περίοδο, θεωρούνταν ως σηµάδια πλούτου, µια αποκλειστικά αστική δυνατότητα. Αυτό το τεράστιο και παράλογο ψέµα, που διαδόθηκε από όλους τους σηµαντικούς αντιπροσώπους του καθεστώτος, δεν ήταν καθόλου το λιγότερο βαθιά ριζωµένο στη γερµανική κοινωνία. Σχετικά µε το θέµα του τουρισµού ο Ρ. Ley δήλωσε:

“Ο εργάτης βλέπει ότι είµαστε σοβαροί όσον αφορά την άνοδο της κοινωνικής θέσης του. Βλέπει ότι δεν είναι οι αποκαλούµενες «µορφωµένες τάξεις» που εκπέµπουµε ως αντιπροσώπους της νέας Γερµανίας, αλλά ο ίδιος, ο Γερµανός εργάτης, τον οποίο παρουσιάζουµε στον κόσµο.”

Και στη Διεθνή Διάσκεψη σχετικά µε την πολιτική του ελεύθερου χρόνου (37), ο Ley δήλωσε επίσηµα:

"Δεν υπάρχουν πλέον τάξεις στη Γερµανία. Στα επόµενα χρόνια, ο εργάτης θα χάσει τα τελευταία ίχνη των συνδρόµων κατωτερότητας που µπορεί να είχε κληρονοµήσει από το παρελθόν." (38)

Αλλά ακριβώς όπως σε οποιοδήποτε άλλο πατριωτικό σοσιαλιστικό καθεστώς που αναζητά τη µέγιστη εκµετάλλευση και το καλύτερο απόθεµα κανονιών για τον ιµπεριαλιστικό πόλεµο, οι ηγέτες έχουν σαφή συνείδηση των στόχων τους. Μερικοί από αυτούς, κατά διαστήµατα, έχουν το θάρρος, ή την έλλειψη συνείδησης, να τους αποκαλύψουν. Έτσι ο Starcke, ανώτερος υπάλληλος Τύπου του Εργατικού Μετώπου, δήλωσε µε τη µέγιστη ανεµελιά:

“Δεν στέλνουµε τους εργάτες µας διακοπές στα σκάφη µας ή δεν τους χτίζουµε ογκώδεις εγκαταστάσεις για µπάνιο στη θάλασσα για διασκέδαση, είτε για µας είτε για το άτοµο που έχει την πιθανότητα να τις χρησιµοποιήσει. Το κάνουµε µόνο επειδή ενδιαφερόµαστε για τη συντήρηση της εργατικής ικανότητας (Arbeitskraft) του ατόµου και προκειµένου να το στείλουµε πίσω στη δουλειά δυναµωµένο και αναζωογονηµένο.” (39)

Με αυτό το µαργαριτάρι ειλικρίνειας θα ολοκληρώσουµε το κεφάλαιο για τη ναζιστική λατρεία της εργασίας, µια λατρεία τόσο παρόµοια µε αυτήν που γίνεται από όλους τους εθνικιστικούς σοσιαλιστές. Ο αναγνώστης πρέπει να είναι αρκετά αηδιασµένος από αυτόν τον εργατισµό και τον εθνικό και σοσιαλιστικό φανατισµό για την εργασία. Ας επιστρέψουµε στον αγώνα µας ενάντια στην εργασία!

Το ζήτηµα της εργατικής συνείδησης στον αγώνα κατά της εργασίας

Εποµένως, εργάζεται όσο λιγότερο γίνεται και, εάν µπορεί, δεν εργάζεται, ή, όταν είναι δυνατό, εργάζεται προσπαθώντας να ζήσει λίγο (εάν αυτή η ατροφηµένη ζωή µπορεί να θεωρηθεί “ζωή”). Ξοδεύει λίγο περισσότερο χρόνο στην τουαλέτα, καπνίζει ένα τσιγάρο, θέτει τη µηχανή “εκτός λειτουργίας”, προσπαθεί να επικοινωνήσει µε άλλους εργαζοµένους, επιβραδύνει το ρυθµό του, προσπαθεί πάντα - αντίθετα προς την κατάσταση - να ενεργήσει ως ανθρώπινη ύπαρξη και όχι ως µηχανή, σαν να µπορούσε να ανακαλύψει πάλι µια ανθρώπινη ύπαρξη ενώ ο προϊστάµενος δεν κοιτάζει, κατά τη διάρκεια του διαλλείµατος, ή ενώ κρύβεται στις τουαλέτες. Μερικοί είναι εκτός εργασίας όποτε είναι δυνατόν, άλλοι “αρρωσταίνουν”, αναπτύσσοντας ξαφνικά έναν κακό πονόδοντο, έναν πονοκέφαλο ή αιχµηρούς πόνους, πόνοι που κανένας δε µπορεί να ελέγξει (αυτοί δεν επινοούνται πάντα επειδή, µερικές φορές, από την αποστροφή προς την εργασία, µερικοί καταλήγουν σοβαρά στο να βλάψουν τον εαυτό τους). Υπάρχει αφθονία στοιχείων ότι οι εργάτες αρρωσταίνουν συχνότερα τα πρωινά της Δευτέρας και τις ηµέρες αµέσως µετά από τις διακοπές.
Η συστηµατική αποχή από την εργασία γενικεύεται σε όλο τον κόσµο. Εκείνοι που σαμποτάρουν την παραγωγή καταγγέλλονται, ανταποκρινόµενοι όσο καλύτερα µπορούν σε όλες τις εφευρέσεις για την αύξηση του ρυθµού της εργασίας. Σε κάθε εργοστάσιο και γραφείο χιλιάδες αντί-εφευρέσεις αναπτύσσονται για να αντιδράσουν σε αυτές...

Το να µη βλέπεις µία αμυδρή, αλλά πολύ πραγµατική, πάλη µεταξύ των δύο ανταγωνιστικών τάξεων της κοινωνίας σε αυτές τις προφανώς ανεξάρτητες πράξεις, σηµαίνει να κλείνεις τα µάτια σου σε αυτές. Σε κάθε µια από αυτές τις πράξεις υπάρχει αντίθεση µεταξύ του αγώνα εναντίον της εργασίας, για την κοµµουνιστική κοινωνία, και της διατήρησης της µισθωτής σκλαβιάς.

Αυτά είναι τα αναµφισβήτητα, ζωντανά γεγονότα που καταδεικνύουν τη σήψη µιας κοινωνίας βασισµένης στην εργασία και την έχθρα που συγκεντρώνεται µέσα σε κάθε έναν από τους µισθωτούς σκλάβους της... Είναι επίσης γεγονός ότι “η τεµπελιά” και “η αδράνεια”(τελικά, ακριβώς συνεσταλμένες προσπάθειες στην ανθρώπινη και διαισθητική αντίσταση ενάντια στην εργασία) θεωρούνται πάντα εγκλήµατα, χωρίς ακόµη και να αναφέρουµε τα στρατόπεδα εργασίας που υποδεικνύονται για τα “κοινωνικά παράσιτα” ή τους “επικίνδυνους εγκληµατίες”, οι οποίοι στην Κούβα, παραδείγµατος χάριν, είναι συνώνυµοι µε καθέναν που σαμποτάρει την παραγωγή.

Εντούτοις, στην παρούσα περίοδο της αντεπανάστασης (στην οποία το προλεταριάτο έχει µεγάλο πρόβληµα να αυτοαπελευθερωθεί), αυτά τα γεγονότα δεν γενικεύονται αρκετά συχνά. Ακόµη και εκείνοι που κάνουν ό,τι µπορούν, εξαπατώντας επόπτες, προϊστάµενους, το κράτος, δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν την επαναστατική σηµασία των ενεργειών τους. Σε ορισµένες περιστάσεις όχι µόνο αποτυγχάνουν να συµµετέχουν στις απαιτήσεις της εργατικής τάξης και στην πάλη, αλλά ακόµη βλέπουν το επαναστατικό σύνθηµα "κάτω η δουλειά" σαν χωρίς νόηµα. Ακόµα και όταν µιλούν εξυψωτικά για κάποιον άλλο, προσφεύγουν στα αστικά συνθήµατα όπως “είναι ένας καλός τύπος, ένας πραγµατικός εργάτης”, “ένα πρότυπο εργάτη”...

Όλοι συναντάµε τέτοιες περιπτώσεις καθηµερινά στις ζωές µας, ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι είναι όλα απλά “ένα ψέµα”. Παρά το κοινωνικά ογκώδες πεδίο δράσης ενάντια στην εργασία, αυτή πραγµατοποιείται ατοµικά ή σε µικρές οµάδες (40). Η συνείδηση των εργατών παραµένει γενικά ατροφηµένη από την αστική ιδεολογία της εργασίας - οι ίδιοι οι φορείς του αγώνα ενάντια στην εργασία καταδικάζουν αυτό τον αγώνα κάθε φορά που σαφώς και ανοιχτά τους λένε ότι παλεύουν πρώτα απ' όλα ενάντια στην εργασία.

Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβηθούµε αυτήν την κατάσταση. Αντίθετα, είναι η κατάσταση στην οποία οι κοµµουνιστές πάντα αγωνίζονταν, ενάντια στο ρεύµα, ενάντια στη σκέψη και τη συνείδηση της πλειοψηφίας, αλλά για τα συµφέροντα τους και για τη δράση τους, που προσπαθούν να καταστήσουν τις αυθόρµητα εµφανιζόµενες µεθόδους πάλης συνειδητές. Αυτό που είναι το σηµαντικότερο, για να είναι ευδιάκριτα ανατρεπτικό, είναι να καταστεί σαφές ότι αυτές οι αποµονωµένες πράξεις της δολιοφθοράς της εργασίας, που βιώνουμε σε καθηµερινή βάση, περιέχουν την επαναστατική δύναµη που είναι αναγκαίο να ελευθερωθεί προκειµένου να καταστρέψει αυτόν τον κόσµο. Γι’ αυτό είναι επείγον σήµερα όχι µόνο να αγωνιστούµε για λιγότερη δουλειά, αλλά να φωνάξουµεξεκάθαρα “κάτω η δουλειά”, “ζήτω η πάλη ενάντια στην εργασία!”.

“Ζήτω το προλεταριάτο!”

Όταν οι επαναστάτες λένε “ζήτω το προλεταριάτο!” δεν είναι απλά διαφορετικό αλλά το ακριβές αντίθετο του, τόσο στις προϋποθέσεις του, όσο και στο περιεχόµενό του και τις συνέπειές του - ως προϋπόθεση επειδή για να ζήσει το προλεταριάτο πρέπει να αγωνιστεί. Πράγµατι, για “τους µαρξιστές”το προλεταριάτο αντιπροσωπεύει το κοινωνιολογικό σύνολο όλων των ανθρώπων που εργάζονται. Για µας, το προλεταριάτο υπάρχει στην αντιπαράθεση του µε την αστική τάξη και αυτή η αντίθεση υπάρχει στη γενική πάλη για τη ζωή, από την παραγωγή των υλικών αντικειµένων ως την οργάνωση ως κόµµα και στην ένοπλη πάλη. Σαν περιεχόµενο, επειδή η ζωή του προλεταριάτου δεν βρίσκεται στην εργασία, ο προλετάριος ζει µε την αναγνώριση και των συντρόφων του ως ανθρώπινα όντα και αυτό µπορεί µόνο να γίνει µέσω του αγώνα κατά της εργασίας. Τέλος, κατά τις συνέπειές του, δεδοµένου ότι το προλεταριάτο, αντίθετα προς την αστική τάξη, δεν έχει κανένα συµφέρον να παρατείνει την ύπαρξή του ως αντίθεση στο κεφάλαιο. Η ανάπτυξή του, µέχρι το µετασχηµατισµό του σε κυρίαρχη τάξη έχει το στόχο της κατάργησης όλων των τάξεων και έτσι της αυτοκαταστροφής του.

Εν περιλήψει, ενώ οι διαθέσεις που απευθύνονται στο προλεταριάτο από τους εχθρούς µας σηµαίνουν “ζήτω η τρέχουσα κατάσταση των προλεταρίων”, “ζήτω το προλεταριάτο” οι κοµµουνιστές δηλώνουν: “ζήτω η οργάνωση του προλεταριάτου ως τάξη, ως κυρίαρχη τάξη για την καταστροφή του, για να καταστρέψει συνολικά την τρέχουσα κατάσταση, για να καταργήσει την µισθωτή εργασία έτσι ώστε η παραγωγική δραστηριότητα να µπορεί, µια για πάντα, να πάψει να είναι εργασία και να µπορεί να γίνει ανθρώπινη ζωή, έτσι ώστε η ανθρωπότητα να µπορεί επιτέλους να αρχίσει την αυθεντική ιστορία της ως ανθρώπινη κοινότητα.”

Σημειώσεις

Η ανυπόφορη αντίθεση του κεφαλαίου

Ο ανταγωνισμός εγγενής στο κεφάλαιο αναγκάζει τον κάθε καπιταλιστή να παράγει όσο το δυνατόν πιο φθηνά για να επιβληθεί ενώπιον των ανταγωνιστών του. Για να το πετύχει αυτό, είναι υποχρεωμένος να αυξήσει την παραγωγικότητα της εταιρείας του. Αυτή η αύξηση παραγωγικότητας συμβαίνει με την ανάπτυξη του εξοπλισμού και των υποδομών (σταθερό κεφάλαιο) και με την σχετική περικοπή της εργατικής δύναμης (μεταβλητό κεφάλαιο).  Ως συνέπεια, υπάρχει όλο και λιγότερη εργασία μέσα στα προϊόντα με μία επακόλουθη πτώση της αξίας των μέσων παραγωγής: αυτή είναι η αποαξιοποίηση.

Για να αντιμετωπίσουν αυτό το αποτέλεσμα, οι καπιταλιστές προσπαθούν στην αρχή να προλάβουν την κατάσταση αυξάνοντας την ποσότητα του σταθερού κεφαλαίου που επενδύεται, εις βάρος του μεταβλητού κεφαλαίου…που έχει ως επακόλουθο τη ενδυνάμωση της αποαξιοποίησης! Η μάζα των παραγόμενων προϊόντων θα αυξηθεί αλλά κάθε μονάδα θα περιέχει όλο και λιγότερη ανθρώπινη αξία και συνεπώς λιγότερη νέα αξία. Η αξία μπορεί να πραγματωθεί εάν το εμπόρευμα τελικά πουληθεί. Εάν δεν υπάρχει αγοραστής, η αξία δεν θα πραγματωθεί και επομένως θα χαθεί, με αποτέλεσμα μια περαιτέρω αποαξιοποίηση.

Με την γενίκευση της αύξησης της παραγωγικότητας, η ποσότητα εργασίας που περιέχεται σε κάθε τελικό προϊόν ελαττώνεται. Το ίδιο ισχύει και για τα μέσα παραγωγής που παράγουν αυτά τα εμπορεύματα. Τελικά, η αξία της ολότητας των προϊόντων και των μέσων παραγωγής ελαττώνεται. Η αποαξιοποίηση γίνεται όλο και πιο πολύ βίαιη.

Όλη αυτή η κίνηση οδηγεί σε κρίση. Το υπάρχονκεφάλαιο βιώνει όλο και μεγαλύτερη δυσκολία για να αξιοποιηθεί. Είναι μία περίοδος που οι καπιταλιστές αναγκάζονται να απολύσουν προλετάριους, να μειώσουν τους μισθούς, να καταστρέψουν στοκ απούλητων εμπορευμάτων… Η μόνη διέξοδος του κεφαλαίου είναι να καταστρέψει πλεονάσματα σε μεγαλύτερη κλίμακα για να δώσει μία ώθηση στην αξιοποίηση: συνεπώς γενικευμένος πόλεμος. Ο γενικευμένος πόλεμος σημαίνει την καταστροφή σταθερού κεφαλαίου (εργοστάσια, υποδομές, στοκ,…) και μεταβλητού κεφαλαίου: την σφαγή των προλετάριων σε όλα τα μέτωπα. Με αυτό τον τρόπο, μερικά μία στιγμιαία λύση στην κρίση, το Κεφάλαιο αποκτά μία βίαιη αποαξιοποίηση με την νέτη και σκέτη καταστροφή ανθρώπων και αντικειμένων που λειτουργούν ως Κεφάλαιο.

Πολεμώντας την ελαττωμένη αξία καταστρέφοντας αξία! Αυτό το φαινομενικά παράδοξο μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι η καταστροφή σταθερού κεφαλαίου δίνει στην αξιοποίηση μία ώθηση (ανοικοδόμηση) εφόσον η αναλογία του σταθερού κεφαλαίου έχει πέσει ξαφνικά σε σύγκριση με το μεταβλητό κεφάλαιο. Και πάμε πάλι.

Κάποιος θα μπορούσε να οδηγηθεί στο να πιστέψει ότι το κεφάλαιο ακολουθεί έναν ατελείωτο κύκλο, αλλά δεν είναι έτσι διότι το αρχικό σημείο του κάθε κύκλου δεν είναι ποτέ το ίδιο. Το Κεφάλαιο ξεκινάει τον κάθε κύκλο με έναν ολοένα και αυξανόμενο βαθμό τεχνικής και παραγωγικότητας που σημαίνει ότι η συσσώρευση είναι όλο και μεγαλύτερη και η επακόλουθη καταστροφή όλο και πιο αξιοσημείωτη. Είναι μία σπείρα που εκτείνεται παρά ένα προτσές που γυρίζει σε κύκλους. Με την πάροδο του χρόνου, η αστική τάξη έχει μάθει να καθυστερεί την ημέρα που η κρίση θα χτυπήσει (με την καταστροφή στοκ, αναδιάρθρωση, πλαστό κεφάλαιο, τεχνητή αύξηση της πραγματικής ζήτησης…) Αλλά όσο πιο πολύ αναβάλει την πτώση, τόσο πιο σκληρή θα είναι λόγω της μεγαλύτερης ποσότητας πλεονασματικού κεφαλαίου.